“อย่าลืมนัดของแพรวนะคะหมอสอง”
“ครับ”
วาสินีรู้สึกราวกับหัวใจถูกจ้วงแทงจนเป็นแผลฉกรรจ์
“พี่สองมีนัดกับผู้หญิงคืนนี้เหรอ”
ความหึงหวงทำให้วาสินีหน้างอ และก็รีบเดินไปหลบที่มุมเสาทันที เมื่อแพรวนภาเดินออกมาจากห้องพักแพทย์ของปรมินทร์
หล่อนยืนรอจนแผ่นหลังของแพรวนภาหายไปจากสายตาแล้ว จึงก้าวเข้าไปในห้องพักแพทย์ของปรมินทร์
“พี่สองไม่ไปทานข้าวเที่ยงเหรอคะ”
หล่อนถามออกไป ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่สายตาปะทะเข้ากับกล่องอาหารสีชมพูหวานบนโต๊ะไม้ตรงหน้าของปรมินทร์พอดี
“นั่นกล่องข้าวใครเหรอคะ”
“หมอแพรวซื้อมาฝากพี่น่ะครับ”
“วากำลังหิวพอดีเลยค่ะ”
วาสินีรีบเดินไปหยิบกล่องข้าวสีชมพูหวานนั้นมาเปิดออก และก็ตักกินคำโตๆ
ปรมินทร์อมยิ้มน้อยๆ สายตาที่ทอดมองมานั้นเหมือนกับรู้ทันทุกความคิดของหล่อนเลย
“นั่นหมอแพรวซื้อมาฝากพี่นะครับ” เขาแกล้งเย้า
“ซื้อมาฝากพี่สองก็เหมือนซื้อมาฝากวานั่นแหละค่ะ อร่อยดีเหม
