วาสินีเดินออกมาจากห้องน้ำ สองแก้มแดงระเรื่อเมื่อพบว่าปรมินทร์ที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงจ้องมองมา
หล่อนรู้สึกขัดเขินประหม่าจนเดินแทบไม่ตรงทาง ตอนนี้แววตาของปรมินทร์มีผลกับหัวใจของหล่อนเหลือเกิน
“พี่... สองยังไม่นอนเหรอคะ” หล่อนถามออกไปเสียงเบา ขณะเดินอ้อมไปยังเตียงฝั่งของตัวเอง
“พี่รอวาครับ”
“ระ... รอวาเหรอคะ”
หล่อนรีบสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม สองแก้มแดงระเรื่อยิ่งขึ้น
“ครับ”
ชายหนุ่มขยับตัวนอนราบ และพลิกตะแคงมองมาทางหล่อน
หัวใจของวาสินีเต้นไม่เป็นจังหวะเลย หล่อนรู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังจะละลายไม่มีผิด
“มะ... มีอะไรหรือเปล่าคะ อุ้ยยย”
หล่อนร้องอุทานเมื่อถูกปรมินทร์รั้งเข้าไปกอดแนบอก ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เหลือเกิน
“พี่ขอโทษที่มาช้านะครับ เลยทำให้วาต้องนั่งรอพี่นานเลย”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่สองมา... วาก็ดีใจแล้วค่ะ...”
“แค่ดีใจเองหรือครับ”
“ละ... แล้วจะให้วารู้สึกอะไรมากกว
