@สามวันต่อมา
"อะไรวะ !!! มือถือพังหรือไง โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด"
เสียงตะโกนออกมาจากลำคออย่างหมดความอดทน โปรดปราณกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด เขายืนเท้าสะเอว หายใจแรง ๆ เหมือนคนกำลังจะระเบิด มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนบนฝ่ามือ ใบหน้าคมขมวดเป็นมุม ดวงตาคมจ้องจับจ้องโทรศัพท์ที่ยังไม่ตอบสนองเขาอย่างเย็นชา ความเงียบในห้องเหมือนกดทับความว้าวุ่นใจให้หนักขึ้น
"............................"
โปรดปราณเงียบไปครู่หนึ่ง ก้าวเดินไปหน้าต่าง ชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ มือซ้ายยกขึ้นลูบคางราวกับกำลังคิดหนัก ถึงแม้ใจจะร้อนรุ่ม แต่ก็ยังคงความสงบที่ปลายสุดของสายตา
"เชี้ยเอ่ย !!!!"
เสียงร้องด่าพึมพำดังขึ้นอีกครั้งเหมือนระบายความหงุดหงิดสะสม ท่าทางที่ยืนพิงขอบหน้าต่างก็ค่อย ๆ คลายตัวลงบ้าง เมื่อความเหนื่อยล้าทางอารมณ์เริ่มบดบังความโมโหอย่างช้า ๆ
โปร
