เมียลับในปกครอง

สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง

เพลินตานั่งกอดเข่าของตัวเองอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก เสียงสะอื้นดังขึ้นในลำคอเป็นระยะ พรางนึกถึงคำพูดของคนใจร้าย "จะแต่งงาน" เขาพูดมันออกมาด้วยท่าทางปกติสุข ไม่มีความกดดัน ไม่มีความลังเลหรือรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย คนเจ็บมากกลับเป็นตัวเธอ คำพูดเชือดเฉือนทำหัวใจปวดหนึบ น้ำตาสีไสไหลออกมาไม่หยุด อยากจะร้องไห้ตะโกนให้สุดเสียง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเขาคนนั้นไม่ชอบให้เธองอแง ไม่ชอบคนงี่เง่าหรือเอาแต่ใจ สิ่งที่ทำได้มากที่สุดเพื่อระบายความเจ็บปวด คือการนั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียว หลายครั้งที่หยิกแขนตัวเอง จนเกิดเป็นรอยช้ำห้อเลือด อยากจะรู้เหมือนกันระหว่างร่างกายกับหัวใจ สิ่งไหนมันจะเจ็บได้มากกว่ากัน

"อึก อึก หยุดร้องได้แล้วเพลิน เข้มแข็งเข้าไว้

หัวใจมันเต้นช้า น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล พยายามให้กำลังใจตัวเอง ทั้งที่ในหัวตอนนี้มันมีแต่คำพูดของเขาวนไปวนมาซ้ำๆ รู้และเข้าใจในทุกๆคำที่บอก ติดตรงที่หัวใจมันยังไม่อยากยอมรับ ยังคงตั้งคำถามกับตัวเอง เพราะอะไร ? ยังไง? ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้?

เพียงไม่กี่นาทีต่อมาโปรดปราณเดินออกจากห้องน้ำด้วยสีหน้าท่าทางปกติ เขาจัดการแต่งตัว จัดแจงเสื้อผ้าของตนเอง ไม่ลืมที่จะฉีดน้ำหอมกลิ่นเดิมที่เธอบอกว่าชอบ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งเข้าไปอ้อน เข้าไปหอมๆดมๆ แทะเลมร่างกายของเขาเป็นการหยอกล้อ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ไม่ใช่เพราะเขาเอ่ยห้าม แต่เป็นเพราะตัวเธอเองที่ไม่กล้าทำอะไรแบบนั้น เขากำลังจะแต่งงาน แต่งกับผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก แล้วผู้หญิงลับๆอย่างเธอล่ะ คงต้องเจียมตัวอยู่ในที่ของตัวเอง ที่ที่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาใคร

"คุณโปรดจะไปแล้วเหรอคะ

"อืม...

"คุณจะกลับมาหาเพลินอีกไหม

"อยากให้ฉันมาไหมล่ะ

"คุณเองก็น่าจะรู้คำตอบ

"อาทิตย์ล่ะครั้ง...ฉันจะกลับมาหาเธออาทิตย์ล่ะหนึ่งครั้ง ตั้งแต่วันนี้ไปจนกว่าจะถึงวันแต่ง ฉันจะยังคงกลับมาหาเธอ แต่หลังจากแต่งงานแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีก อย่างที่ฉันบอก ฉันต้องบินไปเรียนต่อที่อเมริกา..ตามไปดูแลลูกกับเมีย... เธอเข้าใจใช่ไหม

โปรดปราณจับไหล่เล็กทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ในขณะที่เธอกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหลไปมากกว่าเดิม "เข้าใจ" หากเขาต้องการแบบนั้นคนอย่างเธอจะมีสิทธิ์อะไรไปบอกว่าไม่...คำถามกับคำสั่งมันไม่แตกต่างกันเลยสักนิด เพราะคำตอบมันคือเธอต้องทำ ทำให้ได้อย่างที่เขาบอก

"อย่าร้องไห้เลยนะเด็กดี...คนสวยและใจดีอย่างเธอสักวันต้องเจอคนดีที่จริงใจอย่างแน่นอน

เขาพูดจบพรางยิ้มให้เธอ ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ คงมีแต่เธอสินะที่เจ็บ ที่เสียใจกับทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น โปรดปราณปล่อยมือออกจากไหล่เล็ก ก่อนจะหยิบกุญแจรถยนต์คันหรู เดินผิวปากสบายอารมณ์ออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงเธอ เธอที่ต้องอยู่กับความเจ็บปวด โดดเดี่ยว เดียวดาย ทุกข์ระทมกับความรู้สึกหนักที่ต้องแบกรับเอาไว้อยู่คนเดียว

"อีก อีก ฮื่อๆๆๆๆ ทำไม ทำไมเพลินต้องรักคนอย่างคุณด้วย ทำไม..ฮื่อๆๆๆ

เพลินตาทั้งร้องไห้ทั้งใช้กำปั้นน้อยทุบตีไปที่อกข้างซ้ายของตัวเอง มันเจ็บ มันปวด กับความโง่ที่ไม่มีสิ้นสุด หลงรักเขาจนหมดหัวใจ วาดฝันอนาคตที่สวยงามทั้งที่รู้ว่าโอกาสที่จะเป็นไปได้มันน้อยมาก แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ ตั้งความหวังลมๆแล้งๆ สุดท้ายก็เป็นเธอที่เจ็บที่เสียใจราวกับหัวใจจะแตกสลาย ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ไม่มีเขาเธอจะอยู่ได้หรือเปล่า จะใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปอย่างไร ได้แต่คิดวนกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆ

[อีกด้านของโปรดปราณ]

"นึกยังไงถึงชวนหยีออกมาทานข้าวข้างนอกคะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะพาออกไปไหน

"เป็นการเลี้ยงส่งหยีไง...อีกไม่กี่เดือนก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว

"หึ..ทำเป็นมาพูด...ทั้งที่ตัวเองก็บินไปเหมือนกัน...แล้วนี่ยังไง เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ระหว่างโปรดกับเด็กคนนั้น..จะเอายังไงต่อ

"ก็ไม่ยังไง....โปรดบอกไปแล้วว่าหยีท้อง

"แล้วบอกหรือเปล่าว่าหยีท้องกับใคร คงไม่ได้บอกว่าเป็นลูกของโปรดหรอกนะ

"อืม....โปรดบอกว่าเป็นลูกโปรด

"โปรดดด ! ไปบอกแบบนั้นได้ไง แทนที่จะบอกเขาไปตามตรง เอาหยีไปอ้างแบบนั้น เด็กคนนั้นไม่เสียใจแย่เหรอ

"ถ้าบอกความจริงไป เพลินตาก็ไม่ยอมตัดใจจากโปรดหรอก เธออึดจะตาย ไม่งั้นจะทนอยู่เป็นของตายมาได้นานถึงสองปีเหรอ

"แล้วทีโปรดล่ะ..ยังไง ? เสียเดือนเป็นแสน แถมคอนโดสิบล้าน แล้วยังให้เขาอยู่กับตัวเองมานานถึงสองปี ถามจริง..ไม่คิดอะไรกับเด็กเพลินตาแน่เหรอ

"ไม่...ที่อยู่ได้นานเพราะเด็กนั่นเป็นคนซื่อ โปรดพูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็เชื่อ เก็บเอาไว้แก้เบื่อ ..คนแบบนี้ไม่ฉลาดพอที่จะเป็นคนรักของโปรด

ยาหยีเพื่อนสาวคนสนิทที่สนิทกับโปรดปราณมาตั้งแต่เด็กเอ่ยถาม เพราะเธอรู้ดีว่าระหว่างเธอกับโปรดปราณนั้นความสัมพันธ์ไม่เกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อน..ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นโปรดปราณคิดที่จะสนใจผู้หญิงคนไหน ที่อยู่กับเขาได้นานสุดก็เห็นจะมีแต่เด็กที่ชื่อเพลินตา แบบนี้ เพื่อนรักยังจะบอกว่าไม่คิดอะไร ดูเหมือนมันจะย้อนแย้งกันกับการกระทำเกินไปหน่อย หลายครั้งที่ชอบเอาชื่อของเธอไปอ้าง ชอบทำให้เด็กเพลินตาคิดว่าเธอเป็นคู่ขาของเขา ชอบพูดจากำกวมเหมือนเธอกับเขามีอะไรลึกซึ้งทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่ เวลาแดกเหล้าจนเมาแอ๋ก็พูดจาเหมือนพึ่งไปเอากันมาจนลุกไม่ไหว บางทีมันก็เหมือนคนเป็นโรคประสาท พอถามมันบอกไม่อยากให้เธอรัก ไม่อยากให้เธอคิดกับมันไปไกล แล้วไม่ดูการกระทำของตัวเอง ไม่รัก แต่ทำตัวย้อนแย้งสิ้นดี