ไม่ใช่คนรู้จัก
1136 คำ
[มหาวิทยาลัยBA]
สาวสวยใบหน้าหวานสวมใส่แว่นสายตาที่มีไว้สำหรับอ่านหนังสือ สายตาเพ่งมองไปที่ตัวอักษร นานนับสามชั่วโมงที่เธอขลุกตัวอยู่ที่ห้องสมุด ในวันนี้ภาคเช้าอาจารย์งดคาสกะทันหัน กว่าจะได้เรียนอีกทีก็คือวิชาภาคปฏิบัติ ลงสนามเพาะชำตอนบ่ายสอง หนอนหนังสืออย่างเธอไม่มีทางปล่อยเวลาว่างให้มันผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์
เพลินตา นั่งอ่านหนังสือสืบค้นข้อมูลการขยายพันธุ์ทุเรียนนอกฤดูกาล เอาจริงเอาจังกับการทดลองปลูกทุเรียนสายพันธุ์ใหม่ เพราะทางบ้านทำสวนทุกเรียน เธอเป็นลูกสาวคนโต มีน้องคนเล็กอายุไล่เลี่ยกัน เพราะคำว่าพี่ใหญ่ ย่อมเป็นความหวังของครอบครัว บ้านอยู่จันทบุรี และต้องเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานคร ค่าใช้จ่ายต่างๆค่อนข้างมาก เงินทุกบาททุกสตางค์เธอเป็นคนจ่าย ด้วยว่าเพลินตาเป็นคนขยัน นอกจากจะเรียนแล้วเธอยังหารายได้เสริมจากการเป็นนักเขียนนิยาย รายได้ต่อเดือนไม่มากมายเหมือนนักเขียนมืออาชีพ เพราะไม่ได้เอาจริงจังกับงานเขียนมากนัก หนึ่งเดือนมีรายได้ราวหนึ่งหมื่นห้าพันบาท บวกกับเงินที่ทางบ้านส่งให้ในแต่ล่ะเดือนก็เพียงพอต่อการดำรงชีวิตในเมืองกรุงของเธอแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะได้รับค่าขนมจากโปรดปราณอยู่ทุกเดือน เขาให้เธอเดือนหนึ่งก็หลักแสน เงินแสนสำหรับเขานั้นถือว่าน้อยมาก เพราะบ้านรวยระดับมหาเศรษฐี แต่เงินที่เขาให้เธอไม่เคยเอามันออกมาใช้ ยังคงเก็บไว้ในบัญชีทุกบาททุกสตางค์ ห้องก็ไม่ได้เช่า ข้าวก็มีแต่เขาที่เลี้ยง เขาซื้อคอนโดให้เธอหนึ่งห้อง ที่ซื้อให้ก็เพราะว่าแต่ก่อนเขานั้นชอบมาค้างกับเธอบ่อยๆ เดิมทีอยู่หอพักขนาดเล็กกะทัดรัดสำหรับการพักอาศัยอยู่แค่คนเดียว มีเพียงเตียงนอน ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้าแค่นี้ภายในห้องก็คับแคบจนแทบจะหายใจลำบาก เพราะความอึดอัด อยู่แล้วไม่สะดวกสบาย เขาจึงเสนอซื้อคอนโดหรูที่อยู่ใกล้ๆกับมหาลัยให้กับเธอ ออกแนวบังคับให้เธอรับเอาไว้ เพราะตอนซื้อไม่บอกเธอเลยสักคำ มารู้อีกทีก็ตอนโอนกรรมสิทธิ์ เขาบังคับให้เธอรับ บอกที่ให้ด้วยความเสน่ห์หาไม่คิดจะเอาคืน
ในปีแรกที่คบกัน จะเรียกว่าคบก็คงจะไม่ถูก เพราะความจริงแล้วเขาไม่เคยให้สถานะอะไรกับเธอ ตอนเข้ามาจีบบอกแค่ลองๆคุย คุยได้สักพักมาทำให้รัก พอหลงเชื่อในคารม เสียตัวแล้วจากหน้ามือก็กลายเป็นหลังเท้า เคยแสนดีกับเธอที่หนึ่งแต่ตอนนี้กลับดีแตก หนึ่งปีให้หลังถึงได้ทำเหมือนกับเธอนั้นไม่มีตัวตน เขาอยู่ด้วยความสุข สนุกกับการมีเธออยู่ในที่ลับ เป็นตัวเธอเองเสียอีกที่ไม่สนุกกับการกระทำของเขา มันไม่มีความสุขเอาซะเลย
นั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆเผลอคิดไปถึงเรื่องราวในอดีต พรางคิดในใจถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่รัก ไม่หลงเชื่อในคำพูดล่อลวงของเขา แต่มาวันนี้มันย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่รักยังไงในเมื่อหัวใจให้เขาไปหมด ที่เหลืออยู่เห็นทีจะมีแต่คำว่ารอ...รอว่าเมื่อไหร่ตัวเธอนั้นจะตัดใจจากเขาได้สักที
[โปรดปราณ]
"มึงมองอะไรวะเวหา
"น้องคนนั้นดูน่ารักดี
"คนไหน....ที่ใส่แว่นน่ะเหรอ
"อืม....ขนาดใส่แว่นยังโคตรน่ารัก ถ้าถอดแว่นออกนะ..กูว่าระดับดาวมหาลัย
เวหา และ ดีเซล ต่างหันไปมองสาวสวยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตั้งแต่เขาเข้ามาในห้องสมุด..นี่ก็ปาเข้าไปเกือบสองชั่วโมงครึ่ง ยังเห็นเธอหนังอ่านหนังสือไม่ขยับเขยื้อนตัวเองออกจากเก้าอี้ แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาผ่านช่องของหน้าต่างบานใส สะท้อนแสงมาทิศทางที่เธอนั่ง เวลามองเหมือนเธอมีแสงเปล่งประกายออกมาจากตัวเอง ยิ่งมองเธอที่นิ่งราวกับรูปปั้นเพราะกำลังเอาจริงเอาจังอยู่กับการอ่านหนังสือ เธอสวย..น่ารัก มองรวมๆแล้วถูกใจหนุ่มฮอตอย่างเวหา นั่งมองเธอสักพักเหมือนสายตาถูกใครอีกคนจับจ้อง ก่อนจะทำเป็นนิ่ง พูดประโยคที่ไม่เข้าหูออกมา
"เขาคงจะมีผัวแล้ว
"ไอ้โปรด.....มึงนี่มันยังไง ตัดไฟเก่ง : เวหาได้แต่ถอนหายใจ มันจะมาพูดทำไมเรื่องผัวๆเมียๆ ก็รู้ๆกันอยู่..ถ้าชอบต่อให้มีผัวก็ไม่สนใจหรอก ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะจีบ นิ้วนางข้างซ้ายของเธอยังว่าง ไม่มีเจ้าของตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน
"เออว่ะ..มึงจะขัดมันเพื่อ ? ทำไม ? หรือมึงรู้จักน้องเขาเหรอ : ดีเซลเอ่ยถาม ปกติมันเคยขัดใครซะที่ไหน กับคนนี้มันมาแปลกหรือมันจะรู้จักน้องเขาวะ
"เคยเห็นผ่านๆ ไม่ได้รู้จักอะไรเป็นการส่วนตัว
ตอบแบบนิ่งๆ สายตามองหนังสือที่อยู่ในมือ ไม่มีพิรุษอะไรส่อออกมาให้เห็น โปรดปราณมันก็เป็นแบบนี้ กลัวเพื่อนจะซ้ำรอย เผลอไปกินเมียเขาอย่างเมื่อเดือนก่อน
"เห้ยๆ น้องเขามองมาทางกูด้วยว่ะ
เวหายิ้มให้เธอคนที่กำลังมองมาที่พวกเขา เพลินตายิ้มให้ด้วยว่าดีใจที่เห็นคนที่กำลังคิดถึงนั่งอยู่ตรงหน้า ส่งยิ้มไปให้แวบหนึ่งเขามองดูเธอ แต่มันก็แค่แวบเดียวเท่านั้น เขาทำหน้าดุ คิ้วหนาชนกัน เหมือนไม่ค่อยจะพอใจที่เธอส่งยิ้มทักทาย ซ้ำยังก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือ นั่งนิ่งเป็นก้อนหิน ทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน
"........
เพลินตาตัดสินใจถอดแว่นสายตาออก แล้วเก็บข้าวของเตรียมจะเดินออกไปให้พ้นสายตาของเขา เพราะรู้ตัวดีว่าไม่ควรอยู่ใกล้ ไม่ควรทำท่าทีให้คนอื่นสงสัย พยายามเก็บอาการอย่างเช่นทุกครั้งที่เคยทำ เก็บของเสร็จกำลังจะเดินผ่าน แต่ทว่า....
"เธอ....
เขาเอ่ยเรียกเธอไว้ทำให้เธอหยุดก้าวเดินในทันที เพลินตาค่อยๆหันมาทางเขาก่อนจะยิ้มด้วยความดีใจที่เขาเอ่ยทัก
"คะ :)
"ลืมกระเป๋าปากกา
เขาพูดในขณะที่สายตานั้นจับต้องอยู่ที่หนังสือ พูดกับเธอแต่ไม่มองหน้าเธอ แบบนี้มันก็ชัดเจนแล้ว ว่าเขาต้องการให้คนอื่นเข้าใจว่าเราสองคนนั้น ไม่ได้รู้จักกัน
- ผู้เขียน
