เสียงฟ้าลองและเสียงฝนตกทำให้ชญานิษฐ์สะดุ้งตื่นในเวลาสายของวันเสาร์
“ตกใจเหรอเนเน่” เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้ชญานิษฐ์ตกใจมากกว่าเสียงฟ้าร้องเมื่อครู่ หญิงสาวรีบหันไปมองและขยับหนี
“พี่ธี....”
“ก็พี่น่ะ สิทำไมเนเน่ต้องทำท่าทางตกใจแบบนั้น”
“คือเนเน่...”หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาเพราะตอนนี้ทุกอย่างระหว่างเธอและเขามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“พี่ธีทำไมยังไม่กลับห้องของตัวเองอีกคะ” หญิงสาวถามแต่ไม่กล้าเงยหน้ามองเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันทำให้เธอรู้สึกอายมาก
“มันยังเช้าอยู่เลยพี่จะรีบกลับไปทำไมล่ะ”
“แต่....”
“พี่นอนต่ออีกหน่อยได้ไหมยังไม่อยากลุกไปไหนเลย”
“ที่ธีคะเนเน่ว่าพี่ธีกลับไปนอนห้องของตัวเองดีกว่าไหม”
“ทำไมล่ะ”
“เนเน่อยากขอเวลาอยู่คนเดียวได้ไหมคะ”
“พี่ว่าเราต้องคุยกันนะ หันหน้ามาคุยพี่ก่อนได้ไหมมั้ย”
“เนเน่ยังไม่ได้แปรงฟันเลย”
“พี่ก็ยังไม่ได้แปรงฟันเหมือนกัน ห
