บทที่ 3/1 คนร้ายกาจ
1478 คำ
@โรงแรมเมอร์ลิน
20.00น.
"แกแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันโทรหาเจเดนอะ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันเก่งต่อสู้นะ แกลืมแล้วเหรอเมษา"
"ไม่ได้ลืมแต่นั่นผู้ชาย ต่อให้แกเก่งปืนเก่งต่อสู้แต่กำลังผู้หญิงก็ยังแพ้ผู้ชายอะ แล้วหมอนั่นก็ตัวใหญ่กว่าแกด้วย ให้ฉันโทรบอกเจเดนเถอะ"
เมษายังคงเว้าวอนเพื่อนจะโทรหาเพื่อนอีกคนที่เป็นผู้ชายให้ได้ เพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาแล้วไม่มีคนมาช่วยทัน ลำพังเธอเองก็เป็นผู้หญิงสายปวกเปียก คิดสู้ใครไม่เป็นแตกต่างจากมาร์ลินที่แข็งแกร่งสู้คน เพราะฉะนั้นถ้าเพื่อนโดนผู้ชายที่นัดไว้ทำร้ายจะลำบากเอา
"ฉันเอาอยู่ แกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวหมอนั่นจะมาแล้ว" ว่าจบร่างบางของมาร์ลินก็ลงจากรถเดินเข้าไปในโรงแรมหรู
กดลิฟต์ขึ้นฉันหกตามที่ได้บอกกับอีกฝ่ายไว้ ใช้เวลาไม่นานเธอก็มาถึงห้องที่ใช้นัดไว้ มาร์ลินใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป เธอเดินเข้าไปในห้องนอนรีบเปิดถุงที่พกติดมือมา หยิบชุดนอนสีดำแสนวาบหวิวขึ้นมาจากถุงทาบไว้กับตัวก่อนจะเผยรอยยิ้มร้ายกาจไว้ตรงมุมปากสวย
"ต้องการร่างกายของฉันเหรอพ่อหนุ่ม มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ" มาร์ลินพึมพำแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดที่เตรียมไว้ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ใช้เวลาไม่นานเธอก็เปลี่ยนชุดเสร็จ จึงเดินออกจากห้องน้ำไปเตรียมไวน์และเชือกสีแดงไว้ให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมต้อนรับเหยื่ออย่างดี...
.
.
.
ติ๊งหน่อง~
ฟึบ!
ทันทีที่ได้ยินเสียงออดดังขึ้นหน้าห้อง ร่างเล็กก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปเปิดประตูให้ทันที พบคนตัวสูงยืนจ้องหน้านิ่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำมาพร้อมใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติยืนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงหน้าประตู สายตาราบเรียบมองร่างแบบบางในชุดนอนสีดำแสนวาบหวิวตรงหน้าที่เดินมาเปิดประตูให้ก็ถึงกับแอบยกยิ้มตรงมุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อนจะไล่สายตามองคนตรงหน้าจากปลายเท้าขึ้นมาถึงใบหน้าสวย
ร่างบาง ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกับผิวเด็กแรกเกิด เขายอมรับตรงๆ เลยว่าทันทีที่เห็นมันทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวใช่เล่น และใช่เขาจะจัดการยัยตัวแสบตรงหน้าในแบบของเขา
หมับ!
มือหนาดึงเอวบางเข้าหาตัวเองอย่างถือวิสาสะโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะก้มลงกระซิบบางอย่างกับคนตัวเล็ก...
"กะจะยั่วผมให้หาทางกลับไม่เจอเลยว่างั้นเถอะ" เสียงทุ้มมีเสน่ห์พูดเบาๆชวนคิด
"หึ ฉันรู้ว่าผู้ชายแบบคุณชอบแบบนี้ ฉันเลยใส่ให้คุณดูไงล่ะ เป็นไงพอใจไหม" ดวงตายั่วยวนแอบเจ้าเล่ห์ตวัดขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าอย่างสื่อความหมาย ทำให้คนถูกยั่วถึงกับยิ้มอ่อนถูกใจออกมาที่ได้ยินดังนั้น
"รู้ไหม ถ้าผมติดใจอะไรขึ้นมา ผมจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ"
"นี่คุณกำลังจะบอกว่าชอบฉันอยู่งั้นเหรอ" มาร์ลินใช้น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยถามไปอย่างที่คิด
"เปล่า ผมแค่จะบอกว่าถ้าเจอของที่ถูกใจ ก็จะใช้ไปจนกว่าจะเบื่อ"
จุ๊บ!
สิ้นเสียงทุ้มนุ่มพูดกรอกหูคนตัวเล็ก ริมฝีปากร้ายก็เลื่อนเข้าไปประกบจูบริมฝีปากบางทันที โดยที่เจ้าของริมฝีปากสวยไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่คิดว่าคนตัวสูงจะจู่โจมรวดเร็วขนาดนี้ ซึ่งเธอก็ยอมรับว่ามันผิดแผนไปเล็กน้อย แต่เพราะไม่อยากขัดขืนให้เสียแผนเธอจึงยอมโอนอ่อนจูบตามน้ำไป
และใช่ ตอนนี้เธอกำลังถูกคนตัวสูงอุ้มแนบอกเดินเข้ามาในห้องขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกัน เขายังคงจูบเธอโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้ริมฝีปากของเธอได้รับอิสระ หนำซ้ำความรุนแรงของรสจูบก็ทวีคูณความดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยรู้ตัวอีกทีแผ่นหลังของเธอก็กระแทกเข้ากับฟูกเตียงแล้ว
ตุบ!
อ๊ะ!
จุก! ใช่ จุก คำเดียวสั้นๆแต่โคตรทำให้เธอรู้สึกอยากลุกขึ้นแล้วใช้เล็บยาวๆของตัวเองข่วนหน้าคนโยนมาก
โยนลงเตียงกันแบบนี้มันก็จุกนะสิตาบ้าเอ้ย!
"มองผมตาขวางขนาดนั้น กำลังอวยพรอะไรผมอยู่ล่ะ" หึ ยังมีหน้ามาตีหน้าซื่อยิ้มไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราวว่าเพิ่งกระทำอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆแบบเธออีกนะ
เป็นผู้ชายแบบไหนกันนะตาคนบ้านี่!
"เปล่าหรอก ฉันแค่ลืมตัวไปนิดหน่อย” มาร์ลินโกหกหน้าซื่อตาใสกลับไป ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปสนใจสิ่งที่มันสะดุดตาเธอตอนนี้อย่างรอยสักใต้ซี่โครงของอีกฝ่ายแทน
“รอยสักคุณสวยจัง ขอจับหน่อยได้ไหม" แปลนชะงักมือที่กำลังจะถอดเสื้อออกจากร่างกายเล็กน้อย หลังจากที่ถูกคนที่นอนราบอยู่บนเตียงเอ่ยชมรอยสักที่เขาเพิ่งไปสักมา รอยสักหัวกะโหลกประดับด้วยดอกฉบาและงูตัวใหญ่ดูน่ากลัว แต่แม่สาวน้อยตรงหน้าเขากลับชมว่าสวย
หึ ช่างเป็นผู้หญิงที่ดูแปลกจริงๆ ดูไม่มีความกลัวอะไรในแววตาคู่นั้น แถมยังดูสู้คน ดูเก่งกาจ ท้าทายเก่ง หรือว่าคนอย่างไอ้แปลนจะเจอของแรงเข้าซะแล้ววะ
"เดี๋ยวคุณก็จะได้สัมผัสมันครับ...คนสวย" ร่างสูงโน้มตัวลงไปตอบใกล้ๆคนที่นั่งจ้องอยู่บนเตียงพร้อมกับฉวยโอกาสแตะริมฝีปากน่าจูบนั่นของอีกฝ่ายอีกครั้งด้วย ก่อนจะยัดกายกลับมายืนตามเดิมแล้วเริ่มถอดเสื้อออกจากร่างกายส่วนบนอีกครั้ง ทำให้เรือนร่างสมส่วนอย่างสมบูรณ์แบบไร้อาภรณ์ของคนตัวสูงได้ปรากฎแก่สายตาคนตัวเล็กเป็นที่เรียบร้อย
มาร์ลินที่ได้เห็นร่างกายสมส่วนแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างกับหุ่นนายแบบ ทั้งมัดกล้ามหน้าท้องและต้นแขนก็ถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ
ผิวที่ขาวเนียนจนแสบตานั่นช่างทำให้เธอไปต่อไม่ถูกจริงๆ เธอคงต้องยอมรับตรงๆ ว่าเธอไม่กล้ามองความสมบูรณ์แบบนั่นเลย เพราะมันทำให้ใบหน้าของเธอเห่อร้อนไปหมด
ให้ตายเถอะอากาศร้อนเป็นบ้าเลย
"เบือนหน้าหนีทำไม ร่างกายผมมันไม่น่ามองขนาดนั้นเลย?" ใครบอกล่ะ...ไม่น่ามองก็บ้าแล้ว ดีไปหมดขนาดนั้น
"เปล่า...เอ่อ ฉันว่าเราไปนั่งดื่มไวน์สร้างบรรยากาศให้คุ้นเคยตรงนั้นก่อนไหม"
สายตาราบเรียบมองตามใบหน้าสวยที่หันไปชี้สถานที่นั่งคุยใหม่ให้เขาทราบ ซึ่งการที่เธอทำแบบนี้ ถือว่าเป็นการป้องกันตัวเองไปในตัวอีกแบบหนึ่ง อันที่จริงเขาก็พอจะดูออกว่าร่างเล็กบนเตียงเริ่มมีอาการประหม่าเล็กน้อยหลังจากที่ถูกเขาจูบแบบไม่ทันตั้งตัวไปก่อนหน้านี้ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาต้องการทำให้กวางน้อยจอมพยศรู้สึกตื่นกลัวจนไม่กล้าเผยสีหน้าจองหองใส่เขาอีก
เขาจะได้จัดการเธอได้ง่ายขึ้น
"เอาสิ อยากสร้างความคุ้นเคยกันก่อนก็ได้ ผมได้หมด"
"โอเค งั้นเราเปลี่ยนที่กันเถอะ"
ร่างเล็กลุกออกจากเตียงเดินไปที่โซฟา นั่งลงหยิบแก้วไวน์ที่รินไวน์ใส่แก้วเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนหน้านี้ส่งให้ร่างสูงที่เดินตามมานั่งข้างๆ
แปลนรับแก้วไวน์มาถือไว้ แต่ก่อนที่จะได้ดื่มน้ำสีแดงในแก้ว สายตาราบเรียบก็เหลือบไปเห็นผงสีขาวคล้ายฝุ่นกระจายอยู่บนโต๊ะเสียก่อน เขาจึงชะงักแก้วในมือไว้แค่นั้น ก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างคนรู้ทัน จากนั้นก็ทำเป็นดื่มเฉยๆ แล้วถือแก้วนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาแทน แอบมองใบหน้าสวยของคนข้างๆอย่างนึกสนุกที่กล้ามีเล่ห์เลี่ยมร้ายกาจอย่างนี้กับเขา
หึ ช่างเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจจริงๆ เขาไม่อาจทราบได้ว่าผงดังกล่าวคือผงอะไร แต่ก็คิดว่ามันคงไม่ใช่ผงอาหารเสริมพวกคอลลาเจนแน่นอน เพื่อความปลอดภัยของตัวเองจึงป้องกันไว้ก่อนละกันจะได้ไม่ถูกแบล็กเมล์ภายหลัง
- ผู้เขียน
