ฝันหวาน 7
“ร้องไห้ทำไม”
“คิดถึงคุณแม่น่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ กำลังกินข้าวกันอยู่แท้ๆ ดันมานั่งร้องไห้อะไรแบบนี้ให้พี่วาคิมดู”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก เวลายายตาคิดถึงคุณแม่ก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้เหมือนกัน”
“พี่วาคิมหาว่าสิร้องไห้ขี้มูกโป่งเหรอคะ”
“ถึงจะร้องไห้ยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม” ท้ายประโยคเขาพูดเบาจนเธอต้องเอ่ยถามว่าเขาพูดว่าอะไร
“อะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวกันดีกว่า” เขาตัดบททอดสายตามองเพื่อนรักของน้องสาวด้วยสายตาอ่อนโยน
“ดีใจนะคะที่อาหารถูกปากพี่วาคิม”
“พี่เป็นคนกินอะไรง่ายๆ ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว”
“สิคงรบกวนไม่นาน พรุ่งนี้จะกลับแล้วจริงๆ”
“เอาที่สะดวก”
“สิอยากกลับไปเผชิญกับความเป็นจริง”
“การเผชิญกับความเป็นจริงจะทำให้เราเข้มแข็ง และอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้โดยไม่หวั่นไหว”
“ค่ะ” เธอรับคำ ไม่รู้ว่าเขาทราบเรื่องความรักที่ล้มเหลวของเธอเช่นไร แต่เธอก็ไม่ปรารถนาจะเล่าเรื
