รุ่งฟ้าพูดแล้วก็ทำหน้าหงอย พลางลืมตัวใช้มือจับลูกบิดประตูห้องนั้นแล้วเผลอเปิดเบา ๆ
“ว้าย! เราทำบ้าอะไรเนี่ย”
เธออุทานขึ้นเบา ๆ อย่างตกใจที่มัวแต่คิดอะไรต่อมิอะไรจนเผลอตัวได้ขนาดนี้ แต่แล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจอลงกรณ์ไม่ได้ล็อคประตูห้องไว้นี่นา
“เอ๊ะ...ทำไมคุณหมอถึงลืมล็อคห้องล่ะ”
พูดจบจึงถือวิสาสะเดินย่องเข้าไปในห้องอย่างระวังตัว พยาบาลสาวก้าวเท้าช้า ๆ แล้วปิดประตูอย่างเบามือ เธอใฝ่ฝันมานานที่จะได้เข้ามาที่นี่
เพราะเป็นห้องส่วนตัวของหมออลงกรณ์สุดหล่อ คนที่เธอแอบรัก แม้เจ้าของห้องจะไม่อยู่แต่ก็ยังมีกลิ่นกายของเขาอบอวลไปหมด
หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องที่ไม่มีแม้ม่านปิดซักผืน ทำให้แสงไฟที่ประดับประดาสวยงามอยู่ตามตึกรามบ้านช่องบริเวณนั้น สาดส่องเข้ามาจนห้องที่มืดสลัวพอมีความสว่างให้พอเห็นได้บ้าง
“อู้ว์...อ้าส์...ฟ้า รุ่งฟ้าจ๋า ผมขอกระแทกคุณหน่อยนะ โอ้วส์...ฟิตจังเลย”
เสียงชายหนุ่มที่กำลังน
