มุกดาทำหน้าเบื่อหน่าย ให้กับคนตัวโตที่กำลังทำตัวเหมือนเด็กสามขวบ หลังออกมาจากห้องล้างแผลเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
“มุกขา พี่เจ็บจังเลยค่ะ”
เขาพูดประโยคนี้มาไม่ต่ำกว่าสามรอบ และทุกครั้งก็จะเอาหัวมาซบอ้อนเธอ โดยไม่สนสายตาของคนที่มองเข้ามา ไม่ว่าจะหมอ พยาบาลหรือคนที่เข้ามาใช้บริการละแวกนี้ต่างยิ้มขำกับท่าทางบ้าๆบอของแฟนเก่า
“สมน้ำหน้า ตอนทำไม่รู้จักคิด” มุกดาพูดคำนี้มาหลายรอบแล้วเช่นกัน แต่มันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาคนข้างๆทุกรอบไป
“โธ่มุกอ่า…พี่กำลังเจ็บอยู่นะคะ”
“เจ็บก็ดีแล้วค่ะ จะได้จำว่ากำแพงไม่ได้มีไว้ต่อย” นอกจากจะมือแตกจนได้เลือดแล้วยังลำบากมุกดาต้องพามาล้างแผลทุกวันอีก
“มุกย้ำพี่ทุกวัน จนพี่จำได้ขึ้นใจแล้วค่ะ” ไม่ใช่ถ้อยคำรู้สึกผิดเพราะเต็มไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“จำได้ก็ดีค่ะ”
หลังจากทำธุระที่โรงพยาบาลเสร็จมุกดาก็ขับรถพาเวธัสกลับ ระหว่างทางเสียงโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกับระบบสื
