มุกดามองคอนโดมิเนี่ยมหรูของอดีตแฟนเก่าด้วยความละเหี่ยใจ สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ ติดสอยห้อยตามคนเอาแต่ใจมายังที่พักอาศัยของเขา
ที่ตามเขามาแต่โดยดีไม่ใช่นึกคิดพิศวาสอะไรคนหลงตัวเองนักหรอก ก็แค่เป็นห่วงเจ้าหมาตัวอ้วนกลมที่เกือบต้องระหกระเหเร่ร่อนกลายเป็นหมาวัดโดยไม่รู้ตัว
คนบ้าอะไรเอาหมามาขู่
“โฮ่ง โฮ่ง แฮ่กๆ”
พอเปิดประตูห้องเจ้าหมาตัวดีก็กระโดดขึ้นมากอดพ่อทันที เลียแผล็บๆเอาใจไม่ห่างไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเกือบได้เป็นหมาวัด
ส่วนแฟนเก่าตัวดีก็จิตใจอำมหิต มันรักขนาดนี้ยังจะไล่มันไปอยู่กับหลวงตาได้ลงคอ
“ไงครับออดี้”
พออ้อนพ่อจนพอใจมันก็เดินส่ายตูดดิกๆมาหาอ้อนให้มุกดาลูบหัว เจ้าออดี้ตัวใหญ่แถมยังอ้วนตุ สมกับเป็นหมาขี้เกียจที่เวธัสบ่นว่ามันมีแต่กินแล้วก็นอน
“มื้อเย็นอยากกินอะไรคะ”
เจ้าของห้องเอ่ยถามขณะที่มุกดานั่งเล่นกับออดี้อยู่ที่พื้น
“อะไรก็ได้ที่อร่อยๆ”
“งั้นก็มีแต่พี
