รอยยิ้มร้ายๆ ปรากฏที่มุมปากขณะช่วงขายาวๆ พาร่างเกือบเปลือยเดินตรงสู่ห้องนอน
ห้องนอนคนโสด ณ บ้านไม้ริมทะเล ไม่ต้องมีเครื่องเรือนใดๆ นอกจากเตียง ที่นอน หมอน มุ้ง
มาร์ตินยิ้มร้ายเมื่อเห็นที่นอนไร้ผ้าคลุม หมอนไร้ปลอก แต่เดี๋ยวเขาจะคืนให้
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสที่นอน เอวารินทร์ที่หลับตาพริ้มด้วยความสับสนก็รู้สึกตัว ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างและปากก็ร้องประท้วงเมื่อร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาหา
“อะ! ไม่นะ”
“ไม่อะไร อยากจนระทวยขนาดนี้ ยอมๆ เถอะน่า เดี๋ยวจะมัน แล้วเธอจะลืมทุกดุ้นที่ผ่านมา”
“ไม่นะ... พี่... อะ!”
เอวารินทร์ขยับปากจะประท้วงว่าหล่อนไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง ก่อนจะหลับตาสะกดกลั้นทุกความรู้สึก เมื่อฝ่ามือร้อนๆ ของเขาบีบ
“อื้อ... ไม่นะ อย่าบีบ”
“ไม่ให้บีบ งั้นดูด”
“อะ! ไม่...”
“ไม่อะไร อยากก็บอกจะได้สอดใส่”
“พี่มาร์ติน... ไม่นะ”
เอวารินทร์ยังคงห้ามปราม แม้ว่าขณะนี้หล่อน
