“นี่มันจะมากไปแล้วนะ แกมาใส่ร้ายฉันได้ยังไง แกเก็บไม่ดีเอง อย่ามาใส่ร้ายฉัน” นายบวรไม่ยอมรับ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขานั่นแหล่ะที่เป็นคนเอาไป ยอมรับให้โง่เหรอ เขาไม่มีทางให้บุตรสาวมาถอนหงอกเขาเล่นๆ หรอก ถ้าหวงมากก็ไม่ควรจะเก็บเอาไว้ที่บ้าน ใส่ติดตัวสิ เขาแค่เอาไปหมุนเท่านั้นเอง มีเงินเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะรีบใช้คืนเองแหล่ะ เพียงแต่ว่าถ้าจะให้ยอมรับว่าเอาเงินไปจริงๆ เขาไม่มีทางยอมรับให้บุตรสาวมาปีนเกลียวด่าเขาเล่นๆ หรอก
“ใครเอาไปก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่ต้องให้ทิชาพูดหรอก” นันทิชาถอนหายใจก่อนที่จะเอ่ยออกมา เธอไม่ต้องการที่จะปะทะคารมกับบิดาอีกแล้ว เธอไปให้พ้นจากตรงนี้ดีกว่า ทนให้ท่านโวยวายเสียหน่อย อีกสักพักพอเหนื่อยก็หยุดเองนั่นแหล่ะ เธออย่าอยู่กับอะไรที่มันบั่นทอนจิตใจแบบนี้เลย
ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะหมุนตัวขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ผู้เป็นบิดาก็กระชากจนร่างของเธอเซเกือบล้ม นั่นทำให้นันทิชาเจ็บปว
