ไม่ใช่สเปก
1325 คำ
เขมณัฏฐ์งัวเงียเดินมาเปิดประตูห้องเมื่อน้องสาวขึ้นมาปลุกตั้งแต่เช้า
“มีอะไรแต่เช้าหรือว่านายไตรฟื้นแล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ พี่ไตรยังไม่ฟื้นแต่เมื่อกี้พยาบาลที่โรงพยาบาลโทรมาบอกว่ามีผู้หญิงจะพยายามเข้าไปเยี่ยมพี่ไตร เขมว่าพี่เข้มต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เขมนะคะ ถ้าเธอยังไปวนเวียนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนั้นมันไม่ดีเลย”
“เดี๋ยววันนี้พี่จะเรียกเธอมาคุยอีกที จะพูดกับเธอดีๆ”
“ผู้หญิงแบบนี้พูดดีๆ ด้วยไม่ได้หรอกค่ะ พี่ต้องพาเธอไปอยู่สุโขทัย”
“ถ้าพี่กลับไปอยู่สุโขทัยแล้วเขมจะอยู่คนเดียวยังไงยิ่งช่วงนี้ท้องอยู่ด้วยนะ”
“เขมอยู่คนเดียวที่ไหนที่บ้านก็มีเด็กรับใช้อยู่”
“แต่พี่เป็นห่วงนะ”
“ถ้าพี่เป็นห่วงเขมจริงๆ พี่ก็ต้องทำให้เขมสบายใจ นะคะพี่เข้มช่วยเขม ช่วยกันเธอออกไปจากชีวิตของพี่ไตรช่วงนี้ก่อนได้ไหมคะ เขมไม่อยากเครียด แค่เรื่องที่พี่ไตรยังไม่ฟื้นเขมก็เครียดมากอยู่แล้ว ถ้ายังจะต้องมาสู้รบตบมือกับเมียน้อยของพี่ไตรอีกเขมคงแย่แน่ๆ” เขมิกาพยายามโน้มน้าวพี่ชายอย่างเพราะเธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้กับไตรภพโดยเฉพาะช่วงที่เขากำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล หญิงสาวกลัวเหลือเกินว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเจอผู้หญิงคนอื่นก่อนตัวเธอ
“เดี๋ยวพี่จะช่วยเขมก็แล้วกันนะ แต่ถ้านายไตรฟื้นเมื่อไหร่ต้องรีบแจ้งพี่นะ พี่จะได้พาเขามาคุยและเคลียร์ทุกอย่างให้มันเรียบร้อย”
“ได้ค่ะ เขมจะรีบโทรไปบอกเลย ขอบคุณนะคะพี่เข้ม พี่เป็นพี่ชายใจดีที่สุดของเขมเลยค่ะ ถ้าไม่มีพี่เข้ม เขมต้องแย่แน่ๆ” เขมิกากอดพี่ชายยังประจบ
หลังจากคุยกับน้องสาวแล้วเขมณัฏฐ์ก็ถอนหายใจอย่างหนักเขาไม่รู้จะพาผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ที่สุโขทัยยังไงการจะบอกไปตรงๆ มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่หรืออาจจะต้องวางยาแล้วแอบพาขึ้นรถไปเหมือนที่เคยเห็นในละครเหมือนที่น้าประนอมชอบดู
ชายหนุ่มมองเบอร์โทรศัพท์ของผู้หญิงที่ชื่อกานต์ชิสาแล้วถอนหายใจเป็นครั้งที่สองจากนั้นก็กดโทรออกเพื่อนัดให้หญิงสาวมาเจอเขาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลที่ไตรภพรักษาตัวอยู่
“คุณไตรฟื้นแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความดีใจ
“เปล่าหรอกนายไตรยังไม่ฟื้น แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหน่อย”
“มีเรื่องจะคุยกับฉันก็คุยตอนนี้เลยสิคะ”
“ผมว่าคุยทางโทรศัพท์คงไม่สะดวกออกมาเจอผมหน่อยได้ไหมล่ะหรือจะให้ผมเข้าไปหาคุณที่ร้านก็ได้นะ”
“ไม่ได้นะคุณจะเข้ามาที่ร้านไม่ได้ เดี๋ยวฉันออกไปหาคุณเองค่ะ” เพราะกลัวว่าเขาเข้ามาในร้านแล้วจะรู้ว่าตนเองไม่ใช่เจ้าของร้านเบเกอรี่อย่างที่เขาเข้าใจ
“พี่ครีมเค้กออกไปเจอเพื่อนหน่อยนะคะ”
“ตั้งแต่เค้กกลับมาอยู่กรุงเทพพี่ก็เพิ่งเคยได้ยินประโยคนี้นะ เค้กมีเพื่อนที่กรุงเทพกับเขาด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่เพื่อนที่กรุงเทพหรอกค่ะเป็นเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันที่อังกฤษพอดีเขากลับมาเราก็เลยนัดเจอกัน”
“นัดเจอกันที่ไหนทำไมไม่ชวนเขามาที่ร้านเราล่ะ”
“เขาไม่ค่อยสะดวกมาที่นี่เท่าไหร่ค่ะ เค้กไปก่อนนะแล้วเดี๋ยวเย็นนี้จะกลับมากินข้าวด้วย”
“จ้ะโชคดีนะอย่าขับรถเร็วล่ะ”
หญิงสาวขับรถมาจอดยังร้านกาแฟที่เขมณัฏฐ์บอก เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อน
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะกินอะไรเลยสั่งน้ำส้มกับกาแฟไว้ให้”
“ขอบคุณค่ะ คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะคุณเข้ม”
“ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณหน่อย”
“ขอร้องอะไรขอร้องว่าช่วงนี้คุณอย่าไปเยี่ยมนายไตรได้ไหม”
“ฉันก็ไม่ได้ไปเยี่ยมนี่คะ”
“แต่เมื่อเช้าพยาบาลบอกว่ามีผู้หญิงไปเยี่ยมนายไตร ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใครล่ะ”
“ฉันยืนยันได้เลยว่าไม่ใช่ฉัน และฉันก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ ที่จะแอบทำอะไรลับหลังแบบนั้น เรื่องแค่นี้เหรอที่คุณเรียกให้ฉันออกมาเจอ”
“เปล่าผมมีอะไรจะตกลงคุณอีกอย่างหนึ่ง”
“อะไรอีกคะ” กานต์ชิสามองอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เพราะรู้สึกว่าเขาจะเรียกร้องมากจนเกินไป
“ระหว่างที่น้องเขยผมยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลคุณต้องไปอยู่กับผมที่บ้านของผมที่สุโขทัย”
“จะบ้าหรือเปล่าคุณ ฉันจะไปอยู่กับคุณที่บ้านของคุณทำไมฉันมีงานที่จะต้องทำนะ”
“ผมจ่ายค่าจ้างให้คุณก็ได้”
“คุณจ้างฉันไหวเหรอคะ”
“ลองบอกมาสิว่าต้องจ้างเท่าไหร่”
กานต์ชิสามองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมากที่เขาทำแบบนี้ แต่ก็รู้สึกสนุกเพราะดูเหมือนว่าเขาและน้องสาวกำลังจิตตกเป็นอย่างมากเธอคิดว่าคนที่ไปเยี่ยมไตรภพน่าจะเป็นชลนิภาหรือไม่ก็อาจจะเป็นผู้หญิงคนอื่นของเขาซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าผู้ชายที่ชื่อไตรภพมีผู้หญิงซ่อนไว้กี่คนกันแน่
“ห้าหมื่นค่ะ”
“มันจะไม่เยอะเกินไปเหรอ”
“คุณจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ ถึงร้านของฉันจะไม่ชื่อดังแต่ในทุกๆ วันรายได้เข้าร้านของฉันก็ค่อนข้างมากอยู่”
“แต่ผมไม่ได้ให้คุณปิดร้านนี่คุณก็ให้ลูกน้องทำ”
“ฉันให้ลูกน้องขายของหน้าร้านได้แต่ที่ฉันคิดคุณห้าหมื่น เพราะมันหมายถึงรายได้จากการจัดเบรคที่จะหายไป เพราะส่วนใหญ่แล้วการจัดเบรคฉันจะเป็นคนดิวงานกับลูกค้าถ้าฉันไม่อยู่ก็คงรับงานพวกนี้ไม่ได้ นี่ฉันใจดีมากแล้วนะคะ ที่คิดแค่รายได้จากการจัดเบรคฉันไม่ได้คิดเงินเดือนของฉันเลยด้วยซ้ำ”
“คุณให้เงินเดือนตัวเองด้วยเหรอ”
“ใช่สิค่าแรงของเจ้าของร้านก็ต้องคำนวณไป ในต้นทุนของสินค้าด้วย ฉันถามหน่อยคุณทำงานอะไร”
“มันเกี่ยวกันยังไง”
“ตอบมาก่อนเถอะน่า”
“ผมทำโรงสีรับซื้อข้าวเปลือกแล้วก็ทำตึกให้เช่า”
“แล้วคุณเคยให้เงินเดือนตัวเองไหมล่ะ”
“ไม่”
“นั่นไงคุณพลาด แล้วคุณต้องคิดและให้เงินเดือนตัวเองด้วยจะได้รู้ว่าจริงๆ แล้วคุณเหลือกำไรจากการทำงานมากน้อยเท่าไหร่แล้วมันคุ้มกับค่าเหนื่อยของไหม”
“นี่กำลังนี่เรากำลังคุยกันเรื่องที่ผมจะให้คุณไปอยู่กับผมที่บ้านระหว่างที่น้องเขยผมอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ไม่ได้มาคุยเรื่องธุรกิจ”
“ก็มันเกี่ยวเนื่องกัน ตกลงยังไงคุณจะจ้างฉันไหม ถ้าคุณตกลงจ้างฉันห้าหมื่นฉันก็พร้อมไปกับคุณพรุ่งนี้เลย”
“ทำไมคุณตกลงง่ายจังมีอะไรหรือเปล่าหรือเพราะตอนนี้ขาดรายได้จากนายไตรก็เลยหาผู้ชายคนใหม่ ผมบอกเลยนะว่าผมไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวคุณเลยที่ทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้คุณไปยุ่งกับน้องเขยผม เพราะผู้หญิงอย่างคุณไม่ใช่สเปกผมเลย”
“แต่ผู้ชายอย่างคุณนี่สเปกฉันเลยนะคะ อยู่ใกล้ฉันก็ระวังไว้หน่อยก็ดี”
- ผู้เขียน
