หวนคืนฐานะเดิม

บทที่ 6

ในตอนนี้นางยังไม่ตาย ต้าอู๋กับนางกงซื่อก็ทำร้ายจือลู่จนตายไม่ได้ แล้วนางเอกจะได้เข้ามาสวมร่างหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหรือไม่ จ้าวเหยียนเลิกคิดเพราะในตอนนี้นางต้องเอาตัวรอดจากความเป็นอยู่ที่ลำบากเสียก่อน

ฟ้ายังไม่สางจ้าวเหยียนก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวขึ้นเขา จือลู่และหนิงเฉิงก็ลุกขึ้นมาเตรียมพร้อมแล้วเช่นกัน จ้าวเหยียนมิได้เต็มเสบียงไปด้วย นางจะไปหาที่ด้านบนภูเขา

เมื่อทั้งสามเดินออกจากเรือนก็ยังไม่มีชาวบ้านคนใดออกมาหาของป่าสักคน

"ท่านแม่ ท่านจะไปทางนี้จริงหรือเจ้าคะ" จือลู่ดึงแขนมารดาไว้ เพราะทางที่นางจะเดินเข้าเป็นฟากที่ชาวบ้านไม่เดินหาของป่ากัน

"พวกเจ้าต้องเชื่อใจแม่ หากเดินไปทางที่ชาวบ้านเดินทุกวัน เจ้าจะหาสิ่งใดได้" จ้าวเหยียนตบไปที่หลังมือของจือลู่เพื่อยืนยันให้พวกเขาเชื่อในตัวของนาง

เพราะฟ้าเพิ่งจะสว่างทำให้ทั้งสามยังเดินเข้าไปได้ไม่ไกล จ้าวเหยียนใช้ไม้ในมือแหกทางไปด้วย เผื่อจะเจอหัวมันนางจะได้นำมาเผาให้ทุกคนได้กิน เพียงเดินไปได้ไม่ไกลนักก็พบผักป่า ผลไม้ป่า และหัวมันให้พวกนางได้เก็บ

หนิงเฉิงรีบก่อไฟ เพราะพวกเขายังไม่ได้กินมื้อเช้า จ้าวเหยียนที่เห็นรอยเท้าไก่ นางจึงเดินไปแหวกพงหญ้าเพื่อหาไข่ไก่ป่า นางได้ไข่ไก่ป่ามาห้าฟองก็ชูขึ้นให้สองพี่น้องได้เห็นอย่างดีใจ

จือลู่และหนิงเฉิงที่ไม่เคยเห็นมารดายิ้มหัวเราะเช่นนี้ก้เริ่มมีความสุขไปกับนางด้วย มื้อนั้นจบลงด้วยรอยยิ้มเหมือนทั้งสามที่ไม่เคยขึ้นเขา ได้ผจญภัยอย่างสนุกสนาน

จ้าวเหยียนเริ่มเดินเข้าไปตามที่นิยายได้เขียนบอกไว้ เมื่อนางจะพบต้นไม้ใหญ่ ก็เริ่มใช้มือกำจัดใบไม้ที่หล่นลงมาที่พื้นออกก็พบถังเช่าเช่นที่นิยายบอกไว้จริง

"เจอแล้ว ลู่เออร์ หนิงเออร์มาช่วยแม่เร็วเข้า" จ้าวเหยียนร้องอย่างดีใจ

จือลู่และหนิงเฉิงรีบเดินเข้าไปดูที่มารดากำลังขุดขึ้นอย่างมึนงง พวกเขาบอกหญ้าหนอนที่มารดาเรียกอย่างไม่เข้าใจ ว่าสิ่งนี้จะใช่สมุนไพรอย่างที่นางบอกจริงหรือ แต่พวกเขาก็ช่วยจ้าวเหยียนขุดตามวิธีที่นางบอกอย่างรวดเร็ว

ตะกร้าทั้งสามที่นำมาแทบจะเต็ม แต่เพราะเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วทำให้ทั้งสามต้องรีบลงจากเขาก่อนที่จะมืด ทั้งสามเดินไปกินมันเผาที่เผาไว้ไปด้วย เพียงไม่นานก็มาถึงเรือน

จ้าวเหยียนให้สองพี่น้องช่วยนางล้างดินออกจากถังเช่าและนำไปตามผึ่งลมให้แห้งเพื่อจะได้นำไปขาย

"ขายได้จริงหรือท่านแม่" หนิงเฉิงมองของประหลาดในกระด้ง

"ราคาดีกว่าโสมมากนัก" จ้าวเหยียนพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

เมื่อเสร็จเรียบร้อยจ้าวเหยียนก็พาบุตรทั้งสองอาบน้ำล้างตัวเพื่อเตรียมเข้านอน แต่จือลู่เดินเข้ามาหานางภายในห้องเสียก่อน

"ท่านแม่นอนหรือยังเจ้าคะ" จ้าวเหยียนเรียกให้นางเข้ามา

"มีอันใดหรือลู่เออร์"

"ท่านแม่ กล่องอันใดเจ้าคะ ประหลาดนัก" จ้าวเหยียนหันไปมองตามนิ้วที่จือลู่ชี้ไป

"เป็นไปไม่ได้" นางร้องขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วรีบพุ่งเข้าไปที่กล่องใบนั้นอย่างรวดเร็ว

จือลู่เดินเข้าไปนั่งข้างมารดาที่เปิดกล่องขึ้นดูด้วยมือที่สั่นเทา หนิงเฉิงเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบเข้ามาภายในห้องเพราะกลัวมารดาของตนจะเป็นอะไร

"กล่องอันใดขอรับท่านแม่" สองพี่น้องนั่งมองของที่อยู่ภายใน จ้าวเหยียนหยิบของออกมาวางเรียงดูก็พบว่าหากนางนำของออกไปก็จะมีของใหม่เข้ามาทดแทน และมีของมากกว่าตอนที่นางไปเบิกยาอีกด้วย

จะบอกได้ว่าแทบจะมียาที่รักษาได้ทุกโรคเลยด้วยซ้ำ แม้แต่เครื่องมือที่ใช้ผ่าตัดง่ายๆ ที่นางสามารถทำได้ก็มีเช่นกัน

จือลู่กับหนิงเฉิงที่เห็นของในกล่องเพิ่มเข้ามาด้วยก็ตกใจจนถอยห่างออกจากกล่องพร้อมกัน จ้าวเหยียนเพื่อตรวจดูของด้านในเสร็จแล้วก็ปิดกล่องลง แล้วเดินเข้าไปจับมือจือลู่และหนิงเฉิงพาไปนั่งที่เตียง

"แม่จะเล่าเรื่องให้พวกเจ้าฟัง หวังว่าพวกเจ้าจะไม่กลัวแม่"

จ้าวเหยียนมองบุตรทั้งสองก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่นางตายลงเพราะเรื่องอาการเจ็บป่วยที่เรื้อรัง นางได้ไปเกิดอีกภพหนึ่งและได้ใช้ชีวิตที่นั่นจนเมื่อนางประสบอุบัติเหตุจึงได้กลับมาในคืนวันที่นางสิ้นใจจากภพนี้

จือลู่กับหนิงเฉิงโผเข้ากอดมารดาไว้แน่น พร้อมทั้งซุกหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น จ้าวเหยียนก็ลูบหลังทั้งคู่เพื่อปลอบประโลม จนเมื่อทั้งสองหยุดร้องไห้แล้ว และยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ จ้าวเหยียนจึงหยิบกล่องของนางขึ้นมาเพื่อให้พวกเขาดู

"กล่องที่พวกเจ้าเห็นเป็นกล่องที่แม่ใช้ยามที่ทำงานที่ภพนั้น" เมื่อเห็นบุตรทั้งสองให้ความสนใจ จ้าวเหยียนจึงเริ่มอธิบายวิธีการใช้ง่ายๆ ให้พวกเขาเข้าใจ

จ้าวเหยียนเมื่อได้เปิดใจคุยกับบุตรทั้งสองก็นับว่าปลดเรื่องที่อยู่ในใจของนางลง และเริ่มเข้าหาพวกเขามากขึ้น จ้าวเหยียนเดินไปส่งจือลู่และหนิงเฉิงที่ห้องของพวกเขา

รุ่งเช้าจ้าวเหยียนหลังจากที่นางทำอาหารเสร็จก็เดินไปดูถังเช่าที่นางผึ่งลมไว้ เมื่อเห็นว่ายังแห้งไม่ดี จ้าวเหยียนก็ยกออกไปตากแดดด้านนอกเรือน พรุ่งนี้คงนำไปขายได้

หนิงเฉิงกับจือลู่ที่ได้ขึ้นเขาเมื่อวานก็อยากจะขึ้นไปเก็บผลไม้และผักป่าอีก จ้าวเหยียนก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิต เพราะทางที่นางไปเมื่อวานผักและผลไม้ไม่ได้อยู่ลึกจึงไม่น่าเป็นห่วง