รุ่งเช้าป้าจูก็เข้ามาเรียกจ้าวเหยียนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เสียงร้องตกใจของนางก็เรียกให้คนในจวนมาที่หน้าเรือนของจ้าวเหยียน จือลู่และหนิงเฉิงก็รีบมาด้วยความตกใจ
ก็เห็นชินอ๋องที่เพิ่งตื่นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่ มารดาของนางก้มหน้าลงอย่างอับอายอยู่ที่ด้านข้าง จือลู่จึงมองมารดาอย่างหยอกล้อ จ้าวเหยียนจึงถลึงตาให้บุตรสาวไปอย่างเขินอาย
"มองพอหรือยัง" ชินอ๋องเอ่ยเสียงเหยียบเย็บ เขากำลังเล้าโลมจ้าวเหยียนอยู่ แต่โดนป้าจูขัดจังหวะจะไม่ให้มีโทสะได้อย่างไร
"เช่นนั้นท่านต้องการสิ่งใด เรียกบ่าวนะเจ้าค่ะ" ป้าจูรีบร้อนออกไป
หนิงเฉิงที่ยืนตะลึงนิ่งอยู่เพราะไม่คิดว่าเขาจะได้พบเจอหน้าบิดาครั้งแรกในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ถูกจือลู่ลากออกไปจากเรือนของจ้าวเหยียน
เมื่อทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว จ้าวเหยียนก็หันไปมองบุรุษหน้าตายที่มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขอีกครั้งอย่างโมโห
"ข้าจะไปอาบน้ำ ประเดี๋ยวลู่เออร์กับเฉิงเออร์
