ในช่วงสายของวันต่อมา บรรยากาศภายในห้องพักคนไข้ก็ครึกครื้นมากขึ้น เมื่อมัลลิกากับเอลเลริคเดินทางมาถึงและตรงมาหาที่โรงพยาบาลทันที
เฟรเดอริคได้แต่ส่ายหน้า เมื่อผู้เป็นมารดาเอาแต่สะอึกสะอื้นที่ศลิษาคลอดก่อนกำหนด เดิมทีมัลลิกาตั้งใจจะมาอยู่กับหญิงสาวด้วยในวันคลอด
“เฟรด แกได้เข้าไปอยู่กับหนูลิซตอนคลอดหรือเปล่า”
“เข้าไปได้ด้วยเหรอ ผมไม่รู้”
“โถ ลูกชายฉัน แกพลาดแล้วล่ะ”
“อ้าว ก็ผมไม่รู้ พยาบาลก็ไม่เห็นบอกอะไร ถ้ารู้ว่าเข้าไปได้ผมก็เข้าไปแล้ว”
“เอาเถอะ”
“มานี่มา ย่าขออุ้มหน่อย”
มัลลิกาโอบอุ้มร่างน้อยขึ้นสู่อ้อมกอดด้วยความทะนุถนอม เอลเลริคก็มองภาพนี้ด้วยความสุขใจ นึกถึงวันที่มัลลิกาคลอดเฟรเดอริค เขามองบุตรชายด้วยแววตาที่ผ่านความรู้สึกนี้มาก่อน เขารู้ดีว่าลูกชายของเขาดีใจและมีความสุขมากแค่ไหน บางทีก็ชีวิตคนเราก็เพียงเท่านี้ขอแค่มีครอบครัวอยู่เคียงข้างอะไรก็ไม่สามารถทดแทนได้
“แม่จะมาช่วยเราเล
