8
1114 คำ
“คงจะอย่างนั้น…” ชายหนุ่มพึมพำ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาเข้าจู่โจมสาวน้อยในห้องน้ำ ร่างกายเขาไม่ได้ต่อต้านเหมย แต่ท่าทางจะร่ำร้องหาเธอเสียมากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ มันคงยากที่จะทำให้เหมยรับตัวตนที่แท้จริงของเขาได้
“อะไรคือคงจะอย่างนั้น นี่เฮียคงไม่ได้ทำอะไรเธอไปแล้วนะ เพิ่งมาถึงเองไม่ใช่” เพลิงนิลมองพี่ชายอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ทำให้คนถูกมองถึงกับขว้างปากกาใส่น้องชาย
“ทำบ้าอะไรวะ! ยังไม่ทำอะไร แกเห็นเฮียเป็นคนยังไงวะเจ้าเพลิง” นิลกาฬทำฉุนเฉียวใส่ แต่น้องชายของเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไหร่เลย…'ก็แค่จูบไปทีเดียวเอง'
“ผมจะไปรู้ได้ไง เผื่อกลิ่นหอม ๆ มันยั่วยวนใจ อะไร ๆ อาจจะเกิดขึ้นก็ได้” เพลิงนิลว่า แล้วกระตุกยิ้มร้าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าหมวกกันน็อคขึ้นมาถือไว้
“นั่นแกจะไปไหนอีก” คนเป็นพี่ชายรีบร้อนถาม ทำให้เพลิงนิลกระตุกยิ้มร้ายอีกครั้ง
“ไปเล่นอะไรสนุก ๆ กัน”
คำพูดของน้องชายทำให้นิลกาฬลอบกลืนน้ำลาย ยังไม่ทันที่จะไถ่ถามให้เข้าใจ เพลิงนิลก็หายไปจากห้องเขาเสียแล้ว...รวดเร็วและแผ่วเบา
ที่สนามหญ้าข้างบ้านเหมยที่สามารถเชื่อมต่อไวไฟของนิลกาฬได้แล้ว จึงมาวีดีโอคอลหามุกทันที
"มุก!" เธอส่งเสียงทักอย่างร่าเริงผ่านกล้องหน้า
[เหมย! คิดว่าเธอจะไม่โทรหาเราแล้ว เป็นยังไงบ้าง ทำไมดูมืด ๆ จัง] มุกรับสายเพื่อนรักในทันที สาวน้อยลูกครึ่งมองจ้องคนในจอ พลางขมวดคิ้ว
"อ๋อ! เหมยออกมาโทรข้างนอกน่ะ ไม่อยากโทรในบ้าน เกรงใจเจ้านาย" เหมยให้เหตุผล
[อ่าฮะ! เจอเจ้านายแล้วใช่ไหม เจ้านายใจดีกับเหมยไหม] ได้ยินเพื่อนสาวถามมาแบบนั้น สาวน้อยได้แต่แสร้งยิ้มให้อีกฝ่าย
"เจอแล้ว เจ้านายใจดีกับเหมยมากเลย ให้เหมยพักที่บ้านแถมยังให้ใช้ไวไฟด้วยนะ"
[ว้าว! ดีจังเลยเนอะ เราว่าแล้วใคร ๆ ก็ต้องเอ็นดูเหมย] มุกรู้ข่าวเพื่อนรักเจอเจ้านายใจดี ก็ดีใจและหายห่วงลงไปหลายเปราะ
"จ้า...มุกไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่างานหนักงานเบา เหมยทำได้หมด แล้วจะหาเวลาโทรหาบ่อย ๆ นะ"
[โอเค ได้ยินเพื่อนพูดขนาดนี้แล้วนี่เนอะ โอ๊ะ! เหมยเดี๋ยวเราวางก่อนนะ พอดีแม่จะคุยเรื่องมหา'ลัยกับเราอะ]
"จ้า ไว้คุยใหม่ก็ได้ เหมยก็อยากไปนอนเอาแรงเหมือนกัน คิดว่าพรุ่งนี้คงจะได้เริ่มงาน บายนะมุก"
[โอเค บายจ้า แล้วคุยใหม่]
หลังวางสายเพื่อนรักไปแล้ว สาวน้อยได้แต่ค่อย ๆ หุบยิ้มลง เหมยรู้สึกกังวลไปหมด กับงานที่ต้องคอยปรนนิบัติเจ้านายอย่างนิลกาฬที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ มันทำให้เธอยิ่งกังวล และเหมยไม่กล้าโทรถามคุณตาว่ารู้เรื่องเนื้อหาของงานมาก่อนหรือเปล่า เพราะเธอหวาดกลัวคำตอบที่จะได้ยินเหลือเกิน
สาวน้อยเดินเอื่อย ๆ ไปบนสนามหญ้ากว้างอย่างเลื่อนลอย เพราะยังไม่อยากกลับขึ้นไปบนห้องตอนนี้ ทว่าเดินไปได้ไม่เท่าไหร่เหมยก็ต้องรีบหาที่ซ่อนตัว เมื่อมีใครบางคนกำลังเดินผ่านมาทางนี้ สาวน้อยมองลอดพุ่มไม้ใหญ่ไป ก็เห็นเจ้าของเดรสสีแดงสดสุดเซ็กซี่เดินมาหยุดยืนในที่ลับตาคน คล้ายกำลังรอพบใครอยู่
ด้วยระยะห่างไม่ถึงห้าเมตร ทำให้สาวน้อยเห็นว่าหญิงสาวเดรสสีแดงมีใบหน้าสวยและเซ็กซี่ขนาดไหน เธอทั้งขาวและมีส่วนอวบนูนเย้ายวนไม่ต่ำกว่าคัพซีแน่นอน สวยราวกับนางแบบทีเดียว ไม่นานก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืดหลังต้นไม้ใหญ่ เขาเข้ามาดึงมือเธอให้ตามไปยังพุ่มไม้ ซึ่งจากมุมของเหมย สาวน้อยยังคงมองเห็นคนทั้งคู่อยู่ กลายเป็นว่าตอนนี้เหมยไม่อาจออกไปจากจุดนี้ได้ เพราะถ้าเธอลุกขึ้นยืน อีกฝ่ายจะมองเห็นเธอทันที และพวกเขาอาจจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอมาแอบดูก็ได้
"ซวยจริง ๆ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ" สาวน้อยพึมพำ พยายามจะคลานออกไปเงียบ ๆ ทว่าตอนที่หันกลับมา เธอกลับพบคนที่ไม่น่าจะเจอในเวลานี้เนี่ยสิ
"เจ้านาย!" เหมยสบถอย่างตกใจที่เห็นเขา ทำให้นิลกาฬยกมือขึ้นปิดปากเธอไว้
"อื้อ ๆ" เธอส่งเสียงให้เขาคลายมือออก
"เป็นเด็กชอบถ้ำมองรึไง" เขาว่าเธอด้วยน้ำเสียงดังปกติ แต่สาวน้อยกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินจึงรีบยกมือปิดปากเขาไว้
"ชู่ว์! เหมยเปล่านะ แค่ออกมาโทรศัพท์เฉย ๆ แต่ใครก็ไม่รู้ดันมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ แถวนี้ เหมยตกใจเลยนั่งแอบพวกเขาต่างหาก" สาวน้อยรีบร้อนอธิบาย ใบหน้าอ่อนใสที่ยื่นเข้ามาพูดเสียใกล้ ทำนิลกาฬลอบกลืนน้ำลายลงคอ กลิ่นหอมของฟีโรโมนที่มีผลตรงข้ามกับเพลิงนิล รบกวนปฏิกิริยาของร่างกายเขาไม่น้อย แค่ได้กลิ่นของเธอหัวใจเขาก็เต้นแรงขึ้นมา ร่างกายมันเกิดร้อนวูบวาบไปหมด
ทำไมเขาถึงอยากเข้าจู่โจมเธออีกแล้วล่ะ!
"อ่าส์...อืม...แรง ๆ" ขณะที่ทั้งสองถกเถียงกันอยู่นั้น สาวน้อยก็ได้ยินเสียงครางต่ำ ๆ ดังแว่วมา เมื่อหันกลับไปยังจุดที่ชายหญิงคู่นั้นหลบเข้าไป เหมยก็เห็นว่าหญิงสาวเดรสแดงกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงหว่างขาของผู้ชายคนนั้น
"เจ้านายคะนั่นเธอทำอะไรน่ะ ผู้หญิงคนนั้น..." สาวน้อยพึมพำ พยายามจะขยับเข้าไปใกล้พุ่มไม้มากขึ้นเพื่อดูให้ชัด ๆ แต่นิลกาฬกลับรั้งไหล่เธอไว้เสียก่อน
"เธอไม่รู้จริงเหรอ" เขาส่งเสียงถาม ทำให้คนตัวเล็กหันมามองเจ้าของคำถาม
"คุณรู้เหรอคะ ทำไมเธอคนนั้นต้องก้ม ๆ เงย ๆ ด้วย หรือเธอหาอะไรคะ" คำถามและแววตาบ้องแบ๊วของคนที่มองเขาอย่างรอคำตอบ ทำนิลกาฬไปไม่เป็นทีเดียว
'สาบานว่าเด็กนี่แกล้งไม่รู้'
- ผู้เขียน
