ตุบ!
ร่างเล็กที่ยังคงชื้นไปด้วยหยดน้ำถูกวางลงบนเตียง ตามด้วยตัวของนิลกาฬที่เข้ากดตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ สาวน้อยมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงดูทุกข์ทรมานอยู่ ทว่านัยน์ตาสีรัติกาลกลับดูเร่าร้อนดุดัน
"คุณอย่าทำอะไรเหมยเลยนะคะ…เหมยยังไม่พร้อม" สาวน้อยขอร้อง นัยน์ตากลมรื้นไปด้วยม่านน้ำตาใส เหมยยังไม่เข้าใจคำว่า 'คู่ชีวิต' ที่นิลกาฬพูดถึงก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ
"อย่าเห็นแก่ตัวนักสิ..." เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนที่เหมยจะรู้สึกว่าร่างกำยำที่คร่อมอยู่เหนือตัวเธอ ที่สีข้างของเขามีบางอย่างกำลังรินไหลและหยดลงบนผ้าปูเตียง เพราะผ้าปูเตียงเป็นสีเข้มเธอเลยมองไม่ออกสินะ
กระทั่งตอนที่ร่างสูงคลายมือออก แล้วผละตัวลุกขึ้นเดินหันหลังไปหยิบเสื้อที่พื้น เหมยก็ถึงกับตกตะลึงตาค้าง เมื่อรอยสักอสรพิษตัวใหญ่บนแผ่นหลังของนิลกาฬชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีสด รอยแผลเป็นที่เธอเคยเห็นว่ามันหายและทิ้งเพียงรอยแผลเป็น
