[บันทึกพิเศษ : นิลกาฬ]
พอได้ยินวายุพูดใส่มาแบบนั้น ผมก็อดเอียงคอมองจ้องหน้าเจ้าของร้านกาแฟสายลมไม่ได้ ซึ่งท่าทางของผมทำให้วายุรู้ว่าเขาห้ามทำแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง
"แมลงหน้าไร่มันเยอะ" ผมตอบโต้ด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ทำให้เหมยเงยหน้าขึ้นมามอง เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่นน้อย ๆ ราวกับไม่ค่อยเข้าใจในคำกระแนะกระแหนของผมสักเท่าไหร่ แหงล่ะ! ยัยตัวเล็กนี่ไอคิวสูงก็จริง แต่อีคิวโคตรแย่ แต่เรื่องอีคิวเหมยช่างมันก่อน
"ที่ไร่ไม่มีฉีดยาฆ่าแมลงเหรอคะ" และแค่คำถามซื่อ ๆ ของเธอ ก็ทำให้วายุหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ...ผมล่ะเชื่อยัยนี่เลย
"ฉันว่าสาวน้อยนี่เข้าท่าแฮะ" วายุว่าน้ำเสียงกลั้วหัวเราะไม่เลิก เกิดชอบอกชอบใจเหมยขึ้นมาเสียอย่างนั้น
เพราะเมื่อครู่วายุมันพิเรนทร์ใช้ ‘เนตรสะกดจิต’ ทำให้เหมยตกอยู่ในภวังค์ รอบตัวไร้สรรพเสียงราวเวลาหยุดลงไปชั่วขณะหนึ่ง ซึ่งมันเป็นความสามารถพิเศษของหมอนี่ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีคงคิดไ
