6
1068 คำ
"ก่อนเข้ามาไม่ได้ยินเสียงน้ำรึไง" นิลกาฬถามขึ้น ทั้ง ๆ ที่มือยังปิดปากเธออยู่ ทำให้สาวน้อยได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
ถ้าเธอรู้ว่าเขาอยู่ในนี้ และกำลังอาบน้ำอยู่ เธอคงไม่ยืนเปลื้องผ้าอย่างสบายใจ แล้วพาตัวเองมาถึงห้องน้ำแบบนี้แน่ เหมยได้แต่มองสีหน้าของคนที่เอาแต่จ้องจับผิดเธอ หลังจากได้คำตอบแล้ว
"..."
"เธอจงใจอ่อยฉันสินะ แผนตื้น ๆ แต่ก็เข้าท่าดี" เขาว่าอย่างชอบใจ แล้วเอียงคอมองสำรวจเรือนร่างสาวน้อยตรง ๆ แบบไม่ปิดบัง
สายตาคมคร้ามยากคาดเดาของนิลกาฬไล่มองร่างแน่งน้อยที่มีเพียงผ้าขนหนูสีชมพูห่อเรือนกายขาวผ่องไว้ เนินเนื้อที่โผล่พ้นขอบผ้าขนหนูขึ้นมา มองปราดเดียวก็รู้ว่าขนาดที่ซ่อนอยู่ใต้ผืนผ้านั้นอวบอูมใหญ่โตกว่าสาวน้อยในวัยเดียวกันแค่ไหน ผิวพรรณหรือก็ดูเนียนนุ่มมือ แถมยังไร้รอยแผลขีดข่วนราวกับดูแลตัวเองเป็นอย่างดี นั่นทำให้เขาพอใจมากทีเดียว
"อื้อ ๆ" เหมยส่งเสียงต่อต้าน เพราะทนไม่ไหวที่ถูกคนเป็นเจ้านายมองเรือนร่างสุดหวงแหนของเธอด้วยสายตาโลมเลียชัดเจนขนาดนั้น สายตาของเขามันดูร้อนแรงราวกับเปลวไฟ จนทำให้ทุกอณูผิวที่เขามองผ่านร้อนวูบวาบตาม
"เธอนุ่งน้อยห่มน้อยมาให้ฉันมองไม่ใช่รึไง ฉันก็มองเธออยู่ ยังจะงอแงอะไร" ร่างสูงว่า จงใจพูดให้เธอแสดงสีหน้าที่แท้จริงออกมา
'ไหนเธอมีลูกไม้อะไรอีก ลองงัดมาแสดงให้ฉันดูหน่อย'
ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างท้าทาย มองสาวน้อยที่ภายนอกทำเป็นไร้เดียงสา แต่กลับกล้านุ่งผ้าน้อยชิ้นเข้ามายั่วเขาถึงในห้องอาบน้ำ
และถ้อยคำที่ดูเหมือนว่าเจ้านายกำลังคิดเองเออเอง ทำให้เหมยยิ่งดิ้นรนให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา
แค่มองสายตาที่เต็มไปด้วยคำสบประมาทของเขา เหมยก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้านายกำลังดูถูกเธออยู่ แต่สาวน้อยสาบานได้ว่าเธอไม่ได้นุ่งน้อยห่มน้อยมายั่วเขา และเธอก็ไม่รู้มาก่อนด้วยว่าเขาอยู่ในห้องนี้
"ทำไม...ทำหน้าเหมือนฉันเข้าใจเธอผิด" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงเนิบนาบ นั่นทำให้เหมยพยายามดิ้นรนอีกครั้ง
นิลกาฬยกยิ้มมุมปากร้ายอย่างที่ชอบทำ เขาช้อนสายตาคมกวาดมองไปทั่วใบหน้าสวยอ่อนใส ก่อนจะค่อยๆ คลายมือออก ก็เห็นว่าเรียวปากอิ่มสีแดงสดตามธรรมชาติกำลังจะขยับต่อว่าเขา
“คุณ…อุบ!” เหมยยังไม่ทันได้เอ่ยต่อว่าอย่างใจคิดสักคำ ริมฝีปากอ่อนนุ่มก็ถูกริมฝีปากเย็นเยียบของร่างสูงฉกวูบลงมาปิดไว้เสียก่อน นั่นทำเอาสาวน้อยถึงกับเบิกตาค้างทำอะไรไม่ถูก
นิลกาฬแนบริมฝีปากของเขาหนักขึ้นคล้ายกำลังบดขยี้ความอ่อนนุ่มนั้นให้แหลกลาญลงไป ทำเอาเหมยได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างทรมาน เพราะไม่อาจควบคุมจังหวะหายใจตามเขาได้ทัน
ปลายลิ้นเย็นระคนกลิ่นมิ้นท์ของเขาสอดแทรกผ่านกลีบปากสวยที่เผยอออก กวาดต้อนดูดดุนเรียวลิ้นนุ่มของเหมยอย่างมีชั้นเชิง ยิ่งเขาแนบชิดร่างเปลือยเปล่าเข้ามาบดเบียดร่างกายเธอมากเท่าไหร่ เหมยก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นเท่านั้น
"อื้ม...อ่าส์...อ๊ะ!" เสียงครางเครือในคอคนตัวเล็ก ทำให้นิลกาฬละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า ลำคอขยับกลืนน้ำลายเมื่อเห็นว่าสาวน้อยมีสีหน้าตื่นตระหนกแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำ แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับรวบข้อมือเธอไว้
"แฮ่ก ๆ คุณ..."
เมื่อริมฝีปากอิ่มสวยที่บัดนี้บวมช้ำน้อย ๆ จากการโดนรุกรานได้รับอิสระอีกครั้ง เหมยก็เอาแต่ยืนหอบหายใจแรงพูดอะไรไม่ออก เนื้อตัวเธอสั่นเทิ้มไปหมด เพราะไม่คาดคิดว่าคนเป็นเจ้านายจะกล้าจูบเธอจนริมฝีปากชาหนึบขนาดนี้
"เฟิร์สคิสรึไง ไม่จริงน่า" นิลกาฬถามคล้ายดูแคลนสาวน้อยจากเมืองกรุงอยู่ในที เพราะเขาคิดว่าเด็กสาวจากในเมืองมักจะกร้านโลกด้วยกันทั้งนั้น ที่ทำเป็นเนื้อตัวสั่นคงแค่ทำเป็นเดียงสาเล่นละครหลอกตาเขาเสียมากกว่า
เหมยได้ฟังเจ้านายหนุ่มว่ามาแบบนั้น ก็ได้แต่กำมือแน่นพลางสูดลมหายใจเข้าลึก สาวน้อยตวัดสายตาขึ้นมองเขาอย่างขุ่นเคืองในใจ ถ้ามันเป็นจูบแรกของเธอแล้วจะทำไม คำพูดของเขาที่พ่นออกมาแต่ละคำล้วนดูถูกเธอทั้งนั้น นิสัยแย่ที่สุด!
“ถ้าจูบแรกแล้วยังไง จูบที่โดนบังคับเหมยไม่นับหรอก! ตอนนี้เจ้านายจะถอยไปได้รึยังคะ” สาวน้อยทำน้ำเสียงเย็นชาใส่ ไม่อยากมองหน้าเขาอีก
เมื่อเธอฟึดฟัดมาเสียขนาดนั้น นิลกาฬจึงได้แต่มองสีหน้าของเหมยที่ดูโกรธเคืองเขาอยู่ไม่น้อย เขาเห็นเธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาใสที่ไหลรินลงมาอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเธอโมโหเขาจนร้องไห้ สุดท้ายชายหนุ่มจึงยอมถอยให้เธอเดินออกจากห้องน้ำไป
หลังบานประตูปิดลงชายหนุ่มได้แต่มองสีหน้าตนเองผ่านกระจกเงา มาถึงตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้จู่โจมจูบเธอราวหิวกระหายเสียขนาดนั้น หรือเพราะกลิ่นหอม ๆ ที่โชยออกมาจากตัวเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันอย่างนั้นหรือ
“ไม่จริงน่า...เด็กที่ดูเปราะบางขนาดนั้น” ชายหนุ่มพึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เหมยที่เดินห่างออกมาจากห้องอาบน้ำได้แต่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความกรุ่นโกรธรินไหลออกมาเงียบ ๆ เขาหาว่าเธอตั้งใจอ่อยเขา ทั้งยังดูแคลนจูบแรกของเธอ ราวกับไม่เชื่อว่าเธอไม่เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาก่อน เขาก็แค่คนที่เพิ่งพบกัน เขาเอาอะไรมาตัดสินเธอ
“คนใจร้าย…” สาวน้อยพึมพำเสียงสะอื้น
แค่วันแรกก็เกิดเรื่องบ้าๆ กับเธอเสียแล้ว ไอ้งานที่บอกว่าต้องคอยปรนนิบัติเขาอีกล่ะ เธอจะทำงานนี้ได้อย่างไร
- ผู้เขียน
