หลังจากที่ทำทุกวิถีทางเจ้าพีเคก็ยังไม่เลิกร้องง่ายๆ ผมเลยตัดสินใจอุ้มเจ้าตัวเล็กมาขอความช่วยเหลือจากห้องฝั่งตรงข้าม ซึ่งพอเปิดประตูเข้าไป นับดาวที่นั่งดูรายการโทรทัศน์ก็ถึงกับทำหน้างงทันที
“แอร๊ แอร๊ แอร๊!”
“พี่ไปเอาลูกใครมาคะเนี่ย”
“ลูกเพื่อนพี่ครับ พอดีมันเอามาฝากเลี้ยง”
“แล้วทำไมน้องร้องไห้ขนาดนี้คะ หิวนมเหรอ?”
“พี่ลองเอาให้กินแล้วนะ แต่เจ้าพีเคไม่ยอมดูดเลย เอาแต่ร้องอย่างเดียว”
“แอร๊ แอร๊ แอร๊”
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง มาหาพี่นับดาวนี่มา” เธอว่าพลางยื่นมือทั้งสองข้างออกมาอุ้มเจ้าพีเคที่อยู่ในอ้อมแขนของผมไป และทันใดนั้นเอง เสียงร้องไห้กระจองอแงก่อนหน้านี้ก็ได้หยุดลงเอาซะดื้อๆ
“น้องหยุดร้องแล้วค่ะ”
“หยุดร้องจริงด้วย นี่ชอบให้สาวอุ้มเหรอเรา หืม” ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวหลานชายตัวน้อยๆ ที่พอนับดาวอุ้มปุ๊บก็หยุดร้องทันที ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ
“แฮะๆ แฮะๆ”
“ชอบใ
