สามสิบนาทีต่อมา
“แม่คะ นับดาวว่าเราออกไปหาอะไรทานข้างนอกง่ายกว่ามาทำกินเองอีกนะคะ” ฉันที่ยืนช่วยแม่เตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารเอ่ยขึ้น โดยที่สายตาเอาแต่จ้องมองไปยังบานประตูห้องนอนเป็นระยะๆ
“ทำกินเองนี่แหละจ้ะดีแล้ว เดี๋ยวทำเสร็จก็ไปเรียกพี่คามินมากินกับเราด้วยนะ พี่เขาอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามนี่ใช่ไหม”
ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมแม่ถึงรู้ นั่นก็เพราะฉันเป็นคนบอกแม่ตั้งแต่วันแรกที่เจอพี่เขานั่นแหละ
ตอนแรกแม่ก็ดูจะตกใจเหมือนกันนะ ท่านยังบอกอีกว่าโลกชักจะกลมเกินไป ซึ่งฉันก็คิดว่าโลกมันชักจะกลมเกินไปจริงๆ ไม่ใช่พรหมลิขิตเหมือนที่พี่คามินว่าหรอก
“เอ่อ ใช่ค่ะ แต่นับดาวไม่รู้ว่าพี่เขาจะอยู่ที่ห้องหรือเปล่านะคะ” ถ้าขืนฉันบอกแม่ว่าตอนนี้พี่คามินอยู่ในห้องนอนของฉัน แม่คงจะเป็นลมล้มพับไปแน่ๆ
“แม่ว่าอยู่จ้ะ เดี๋ยวทำเสร็จก็ไปเรียกพี่เขามากินด้วยกันนะ”
“ทำไมแม่ดูมั่นใจจังเลยคะ?”
“ก็เมื่อกี้ตอนที่ลูกเข้าไ
