วันต่อมา 09.20 น.
“อื้ออ” ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาของตัวเองขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมารัดรอบเอวจนแทบจะหายใจไม่ออก
และพอฉันหันไปมองด้านข้างสิ่งแรกที่เห็นเลยก็คือใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ฉันตอนนี้
ใครบางคนที่ฉันเผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาไปเมื่อคืน
พี่คามิน!!
ฉันแทบอยากจะหยุดหายใจในทันทีเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ฉันจะไม่มีวันลืม
ไม่มีวันลืมว่าตัวเองใจง่ายแค่ไหน ใจง่ายจนยอมเสียความบริสุทธิ์ของตัวเองให้กับพี่คามินไป ทั้งๆ ที่พยายามห้ามใจตัวเอง แต่พอเจอคำพูดและการกระทำของเขาเมื่อคืน ร่างกายของฉันมันก็อ่อนระทวยคล้อยตามเขาไปหมดแล้ว
ยิ่งสัมผัสที่เขามอบให้ ฉันก็ยิ่งไม่อาจปฏิเสธเขาได้ อีกทั้งร่างกายยังตอบสนองเขาเป็นอย่างดี จนไม่น่าให้อภัย
แล้วนี่ฉันจะทำยังไงต่อดี หนีออกไปจากห้องตอนนี้ก่อนดีไหม คิดได้แบบนั้นฉั
