หลังจากที่พี่คามินส่งข้อความนั้นมาฉันก็ไม่คิดที่จะพิมพ์ตอบพี่เขาอีกเลย คนบ้าอะไรชอบแกล้งอยู่เรื่อย
แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ร่างกายฉันร้อนรุ่มดั่งไฟเหมือนคนจะเป็นไข้มันเป็นเพราะข้อความที่เขาส่งมาเมื่อกี้หรือว่าเป็นเพราะอะไร แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้และมั่นใจคือไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีหัวใจของฉันดวงนี้มันยังคงเป็นของเขาคนเดียว แค่เขาคนเดียวจริงๆ
ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน พอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรเย็นๆมากระทบกับผิวกายของฉัน แล้วพอฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าพี่คามินกำลังเช็ดตัวให้ฉันด้วยผ้าขนหนูที่ชุบน้ำแล้ว
“พี่คามิน ทำอะไรคะ?”
“เช็ดตัวไง ตัวน้องร้อนยิ่งกว่าแดดประเทศไทยอีกนะ เมื่อกี้พี่วัดไข้ได้เกือบสี่สิบ” นี่ฉันเป็นไข้จริงๆสินะ ถึงว่าเมื่อกี้ฉันรู้สึกว่าตัวร้อนแปลกๆ
“ขอบคุณนะคะ แล้วนี่พี่กลับมานานยัง”
“ประมาณครึ่งชั่วโมงครับ เดี๋ยวลุกมากินข้าวแล้วก็กินยาก่อน ค่อยนอนต่อ โอเคไหม” พอพ
