หนึ่งปีต่อมา
“พี่คามินคะ เดี๋ยวนับดาวจะออกไปซื้อนมกับแพมเพิสนะคะ พี่อยู่กับลูกๆได้ไหม?”
“ได้สิครับ แค่นี้สบายมาก”
“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวนับดาวจะรีบไปรีบกลับนะ ถ้ามีอะไรก็โทรมานะคะ”
“ครับ”
หลังจากที่นับดาวออกจากห้องไป ผมก็นั่งมองลูกๆวัยสี่เดือนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในเปลด้วยหัวใจที่มีความสุข
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะมีลูกแล้วจริงๆ แถมยังเป็นลูกชายฝาแฝดอีกด้วย ที่สำคัญหล่อได้พ่อมาก นี่ไม่ได้โม้เลยนะ ลูกหล่อได้ผมจริงๆ ถึงแม้ว่าหน้าตาพวกเขาจะไปทางแม่เยอะก็ตาม แต่ว่าก็มีส่วนคล้ายผมอยู่บ้างแหละ
จะว่าไปตั้งแต่ที่นับดาวคลอด ผมก็ไม่ได้สังสรรค์กับไอ้พวกนั้นเลยนะ ขนาดร้านนานๆยังเข้าไปทีเลย จนตอนนี้ผมจะยกให้ไอ้เดลมันดูแลแบบเต็มตัวแล้ว
“แอ๊!! แอ๊!! แอ๊!!”
จู่ๆเจ้านาวาก็ตื่นแล้วร้องไห้ขึ้นมาซะดื้อๆ ทำคนเป็นพ่ออย่างผมรู้สึกใจคอไม่ดีเลย
“โอ๋ๆ เป็นอะไรครับคนเก่ง ร้องไห้ทำไม หืม”
ผมรีบอุ้มเจ้าลู
