รถเท็กซี่ได้ชะลอตัวลงอย่างช้าๆ จอดตรงหน้าปากซอยที่เดินเข้าไปไม่ไกลนักก็จะถึงที่พักของหญิงสาวให้เธออุ้มลูกน้อยลงจากรถ
“ขอบคุณมากครับ” ชายคนขับเท็กซี่รับจ้างได้เอ่ยขอบคุณตามมารยาทพลางส่งยิ้มบางๆ ให้กับหญิงสาวหลังจากเธอลงจากรถแล้วผ่านบานกระจกรถก่อนจะเคลื่อนรถแล่นออกไปในทางข้างหน้าทันที
หญิงสาวก็ได้อุ้มลูกน้อยพร้อมกับสัมภาระของใช้จำเป็นที่ดูพะรุงพะรังก้าวขาเดินกลับที่พักอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าหมองเศร้าไร้รอยยิ้ม ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอตอนนี้รู้สึกเหนื่อยล้ายากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูด จนอดไม่ได้ที่จะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเหนื่อย
ในนาทีนี้ไม่มีใครสามารถที่จะปลอบประโลมหัวใจของหญิงสาวได้เลยนอกจากลูกน้อยเท่านั้นที่ยังเป็นที่ยึดเหนี่ยวหัวใจบอบซ้ำให้ยืนหยัดสู้ต่อให้ถึงที่สุด เธอจึงบอกกับตัวเองว่าเพื่ออนาคตของลูกแล้วจะมายอมแพ้อะไรตอนนี้ไม่ได้
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ แลมองลูกน้อยในอ้อมแขนด้วยแววตาล
