“เสร็จแล้วฝัน ไปกันเลยไหม” พริมพาเสียงใส
สองสาวเปลี่ยนจากชุดพนักงานมาเป็นชุดนักศึกษาแล้ว
“พี่ๆ ฝันไปแล้วนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ” พาฝันลาพนักงานคนอื่นที่อยู่ในร้านรวมถึงผู้จัดหนุ่ม
“โชคดีนะน้องฝัน”
“ขอบคุณค่ะ”
พาฝันยกมือไหว้ทุกคนจนครบโดยมีพริมพายืนมองด้วยรอยยิ้ม… แต่แล้วรอยยิ้มของพริมพาก็หายไปเมื่อเธอได้เห็น
“วิโอลิน!”
วิโอลินเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเพื่อนๆ รวมถึงพิชชา
สีหน้าภายใต้เครื่องสำอางนั้นไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้เลย
“เด็กมหาลัยเรามาทำอะไรในที่แบบนี้” เพื่อนคนหนึ่งของวิโอลินพูดขึ้นเมื่อเห็นพริมพาในชุดมหาลัยเดียวกับตนเอง
“มหาลัยเราไม่ได้มีแต่พวกคนรวยเหรอ” เธอพูดต่อ
“คนจนเยอะแยะ ยัยเนี่ยก็จน” เพื่อนอีกคนที่ผมสั้นตอบ
คนจนอีกคนที่เธอหมายถึงก็คือพิชชา
“ฝัน พวกเราไปกันเถอะ” พริมพากระซิบบอกพาฝันที่ก็ยืนจ้องสาวๆ กลุ่มนั้น
ว่าแล้วทั้งสองก็จูงมือกันจะเดินออกไปจากร้านเพราะไม่นึ
