หลังเลิกเรียนทุกวันฉันก็จะออกมานั่งรอลุงสวนคนขับรถมารับกลับบ้าน ซึ่งก็คือบ้านของป๊าม๊ามาร์คนั่นแล่ะค่ะ...คือชีวิตฉันตอนนี้เหมือนลูกคุณหนูมากค่ะมาเรียนก็มีรถมาส่งเลิกเรียนก็มีรถมารับกลับเพราะป๊าม๊ากลัวฉันจะลำบากหากต้องขึ้นรถไปกลับเองท่านเป็นห่วงทั้งฉันแล้วก็ลูกในท้องท่านจึงให้คนขับรถที่บ้านคอยรับส่งฉันทุกวันถ้าเกิดวันไหนฉันอยากจะแวะไปซื้อของหรือแวะไปที่ไหนอะไรยังไงก็ให้บอกลุงคนขับไปได้เลยท่านให้อิสระกับฉันมากๆไม่เคยบังคับอะไรฉันเลยจนฉันคิดว่าเป็นลูกท่านจริงๆแล้ว และระหว่างที่กำลังนั่งรอ
"ไม่คิดเลยนะว่าผู้หญิงอย่างเธอจะทำให้มาร์คเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หึ"
"ก็คงจะอ่อยจนมาร์คหลงนั่นแล่ะแต่เชื่อเถอะไม่นานก็โดนทิ้ง ใครๆก็รู้ว่ามาร์คขี้เบื่อจะตายถ้าไม่เด็ดจริงเขาเอาไม่นานหรอก"
"เกี้ยว...ชมพู" ฉันหันไปมองข้างหลังก็เจอกับผู้หญิงสองคนคนนึงคือชมพูผู้หญิงที่มาชวนมาร์คไปงานวันเกิด ส่วนเกี้ยวก็เป็นเจ้าข
