Chapter 15
นับดาวเก็บของที่หล่นลงพื้นมากำไว้ในมือแน่น ก่อนจะขยับตัวนั่งบนเก้าอี้ยาวสีขาวของทางห้างฯ ด้วยใจสั่นหวิว แววตาเย็นชาที่เขามองมามันเหมือนน้ำเย็นจัดสาดกระทบเข้าที่หน้าจนรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งใจ
กริ่ง! กริ่ง!
เสียงมือถือเป็นเหมือนระฆังปลุกสติเหม่อลอยของหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่เดิมเกือบชั่วโมงให้หลุดออกจากภวังค์ความเศร้าใจกับความสัมพันธ์ที่ไร้ตัวตนเวลาเจอกันข้างนอก แต่กลับมีตัวตนเฉพาะนอนครวญครางใต้ร่างของเขาเวลาอยู่บนเตียง
“ค่ะพ่อ...”
(หนูจะเข้ามาโรงพยาบาลกี่โมงลูก) หลังเลิกเรียนนับดาวจะแวะไปโรงพยาบาลทุกวัน คุณพ่อของเธอจึงโทรถามไถ่แบบนี้เป็นประจำ
“หนูกำลังจะไปค่ะพ่อ”
(โอเค...นั่งรถราก็ระวังตัวด้วยนะลูก)
“ค่ะพ่อ”
พอกดวางสายจากคุณพ่อ นับดาวมองเวลาบนมือถือที่แสดงตัวเลขบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาสี่โมงเย็นแล้ว หญิงสาวจึงหยัดตัวลุกจากตรงนั้นแต่ทว่าพอเดินผ่านร้านอาหารญี่ปุ่น กลับเห็นคู่หม
