วิลยิ้มออกมาในทันที ก็พอเข้าใจได้เมื่อรู้จักนิสัยของวิกกี้ดีและนิสัยของธมนด้วย “อืม ราตรีสวัสดิ์” วิลกดวางสาย ส่วนเอกรินทร์ได้แต่ถอนใจ ไม่ได้โล่งอกแต่เป็นการถอนใจอย่างหนักอกแทน และทำให้ เอกรินทร์ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ ในขณะที่วิลกดโทร.ออกหาอีกสายที่โทร.มาหาเขาก่อนหน้านี้
“สวัสดีค่ะ” ธมนกดรับและทักทายอย่างเป็นทางการ
“โกรธเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
“แสดงว่าโกรธ”
“นี่! มนบอกว่าเปล่านะคะ”
“เขาว่ากันว่า ถ้าผู้หญิงโกรธจะตอบว่าเปล่า เวลาถาม”
“เขาว่ากันว่า ผู้หญิงที่ปากตรงกับใจบนโลกใบนี้ก็ยังมีอยู่นะคะ” หึหึหึ วิลยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะในคอ
“โอเค๊ ไม่โกรธก็ไม่โกรธ แล้วคิดถึงพี่มั้ย”
“…….” เสียงปลายสายเงียบไป แต่วิลยังคงได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ “พี่คิดถึงมนมากนะคะ แต่ตอนนี้พี่ยังบินกลับไปหามนไม่ได้ จนพี่แอบหวังว่าถ้ามนจะบินมาหาพี่ที่นี่มันคงจะดีมาก” ธมนยังเงียบ เพราะสิ่งที่เขาหวังเธอคงทำให้ไม่ได้ เพ
