แป้งหันไปมองเขาที่ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่เธอไม่ได้เห็นมาหลายวัน ขอบตาเขาคล้ำอย่างเห็นได้ชัด แป้งพึ่งเห็นเขาใกล้ๆ แต่ก็ยังไม่อยากหายโกรธเร็วนัก เธอยังมีข้อสงสัยในตัวเขาอยู่ แป้งผลักเขาออกไป
“ออกไปค่ะ แป้งรู้สึกอึดอัด”
“ที่รักนี่คุณยังปวดหัวอยู่อีกเหรอ เรากลับโรงพยาบาลกันเลยมั้ย เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ แป้งมากับคุณหมอรุตกับคุณออแกน เดี๋ยวจะกลับพร้อมพวกเขาเลย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมบอกออแกนเองว่าผมจะไปส่งคุณ”
“นี่คุณรู้จักกับคุณออแกนภรรยาคุณหมอรุตด้วยเหรอคะ”
“ออแกนเป็นรุ่นน้อง เรียนมาด้วยกันที่เมืองนอกครับ ผมก็ไม่รู้หรอกตอนแรก แต่คืนนั้นคุณหมอทำแผลให้ผมแล้วเธอก็เข้ามาพอดีก็เลยรู้น่ะ แล้วโรงพยาบาลนั่นก็เป็นของพ่อออแกนด้วย”
“ออ แบบนี้นี่เอง”
“แบบนั้นแหละครับ และก็เป็นออแกนอีกที่ช่วยผมกู้ข้อมูลเรื่องกล้องวงจรปิดในห้องคุณ”
“ทำไมในห้องแป้งถึงมีกล้องได้คะ”
“เอ่อ …คือว่า…”
แป้งหรี่ต
