“มึงทำเกินไป!! มึงใจร้ายมากเกินไป” เหนือฟ้ากล่าวต่อว่าเพื่อนอย่างโมโห หลังจากเห็นสิ่งที่เพื่อนทำกับขนมวันนี้ ไม่อยากจะคิดเลยหากตนไม่เข้าไปบ้านอชิระ จะรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับขนมหวานบ้าง และขนมหวานจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ จะเป็นลมหมดสติ เป็นไข้อยู่ตรงนั้นจนถึงเมื่อไหร่ ดีไม่ดีอาจจะช็อกตายไปเลยก็ได้
นี่เพื่อนเขามันเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม ถึงได้ใจดำอำมหิตแบบนี้ ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนั้นได้ยังไง
อชิระยกขาขึ้นไขว่ห้างเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับคำด่าของเพื่อน สายตาที่ทอดมองเหนือฟ้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
“มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า”
“เออ กูไม่รู้อะไร กูไม่รู้เลยว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ขนมทำอะไรให้มึงไม่พอใจหรือโมโห มึงถึงได้ทำกับขนมแบบนั้น แต่ที่ผ่านมาสิ่งที่มึงทำกับขนมมันก็มากเกินไปแล้ว มึงโกรธ มึงแค้นที่ขนมทำให้พ่อกับแม่มึงตายกูเข้าใจ แต่
