หมับ!
ฝ่ามือหนาคว้ากระชากเรียวแขนเล็ก บีบมันลงแรงสั่งสอนคนอวดดีทั้งที่อยู่ในถิ่นของเขาทั้งหมด
"บัวเจ็บนะ! ปล่อยบัวนะคุณสิงห์!" ใบหน้าสวยเผยความเจ็บทรมาน รีบยกมืออีกข้างกำจิกใส่ข้อมือหนา
"จะปล่อยไปทำไมล่ะ อยากเก่งนักไม่ใช่เหรอ!" ยิ่งเขาเห็นความเจ็บปวดผ่านดวงตาคู่กลมโต มันทำให้เขาซะใจกับถ้อยคำเยาะเย้ยของบุพการีบัวชมพู
"ก็ปล่อยก่อนมันเจ็บนะ บัวไม่ได้มาอยู่ให้คุณรังแกสักหน่อย!"
"แต่ข้อตกลงของเรา เธอจะไม่มีสิทธิ์ต่อต้านอะไรฉันสักอย่าง เพื่อแลกกับการที่ช่วยเธอหนีจากครอบครัวหรือมันไม่จริง" ร่างสูงกำยำเดินประชิดติดผนังไม้ เนินอกเปล่งปลั่งแนบชิดแผงอกกว้างแน่น รับรู้ถึงจังหวะหายใจของคนตัวเล็กกว่า
"แต่มันก็เกินไปไหม บัวเป็นผู้หญิงนะคุณจะมาใช้ความรุนแรงกับบัวบ่อยๆ ไม่ได้ คุณเองเป็นผู้ชายน่าจะมีความเป็นสุภาพบุรุษบ้าง" เวลาที่เธอพยามดิ้นเรียวแขนเล็กก็ถูกบีบมากขึ้น จนความเจ็บปวดมันเอ่อน้ำใสใสคล
