ปั้ง!
"พี่สิงห์!!!" บัวชมพูร้องเรียกเสียงดัง เมื่อได้ยินเสียงลั่นไกพร้อมของปืนหลายกระบอก เสมือนฟ้าผ่าลงกลางขั้วหัวใจดวงน้อย
สองเท้าเล็กรีบหมุนกลับมาวิ่งไปทางจุดที่สิงห์ยืนอยู่ แต่ตอนนี้เธอเห็นเขาล้มลงไปกับพื้น มีศักดิ์ดานอนแน่นิ่ง ที่สำคัญก็เกรียงเดชสำลักเลือดอย่างหนัก
"ไม่นะพี่สิงห์อย่าเป็นแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ..ฮือ" เธอรีบเข้าไปช้อนคนตัวสูงขึ้นมานอนบนตักเล็ก เห็นได้ว่ามีรอยกระสุนเจาะเข้าอยู่กลางอกแกร่ง ทำเธอรู้สึกกลัวเป็นห่วงเขามากๆ
เขาเป็นชีวิตเดียวและความหวังเดียวของเธอ หากไม่มีเขาอยู่ต่อไปด้วยเธอจะเป็นเช่นไรต่อ
"พี่ไม่อยากให้บัวต้องรู้สึกผิดกับใครอีกแล้ว บัวต้องมีความสุขกับลูกนะ" เสียงเข้มเอ่ย เขาพยามข่มความเจ็บปวดแม้ตัวเองจะอ่อนเรี่ยวแรงลงไปทุกวินาที
มือหนามันแทบจะยกไม่ขึ้น ได้แต่ประคองลูบพวงแก้มเนียนแล้วหล่นลงไปจับที่มือบาง
"พ่อเลี้ยงอดทนไว้นะครับ รถพยาบาลมาแล้วครับ" ก
