เช้าวันรุ่งขึ้น_
ร่างอรชรค่อยๆ ขยับลุกจากเตียงนอน ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าพักผ่อนไม่ค่อยเพียงพอมากๆ ไม่ว่าจะเข้านอนเร็วแล้วก็เหมือนยังมึนเวียนศรีษะ
มือบางคอยกุมขมับเล็กตั้งสติพยามพยุงตัวเองไปเข้าห้องน้ำ แต่มันกลับจุกแน่นในลำคอเล็กขึ้นมากกระทันหัน แล้วก็อาเจียนออกอย่างไม่สามารถห้ามอาการนี้ได้
"เราเครียดเกินไปหรือเปล่าบัว..." ทันทีที่หน้าสวยเงยขึ้นมองตัวเองผ่านกระจกใส เธอถึงพบว่ามันหมองเศร้า ไม่มีสักความสุขใดเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด
มือบางจับก็อกน้ำเปิดล้างใบหน้าสวย หวังเรียกความสดชื่นแต่ก็เหมือนเดิม เธอเลยรีบเร่งจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมไปทำงานเพื่อกอบกู้บริษัทให้ครอบครัว
ตึก~
สองเท้าเล็กค่อยๆ เดินลงบันได เสียงโวยวายเหมือนคนทะเลาะกัน ทำให้เธอก้าวช้าลงทีละนิด ชะลอฟังเสียงพวกนั้นว่ามีความหมายเช่นไร จะเกี่ยวข้องกับเธอหรือคนอื่นก็พลอยอยากรู้
"มันจะเป็นไปได้ยังไง คนอย่างฉันไม่มีว
