เช้าวันต่อมา_
"อื้อ..." คนป่วยส่งเสียงบิดตัวยามปวดเมื่อย เมื่อแสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบเปลือกตาบาง ขนตางอนยาวกระพริบไหว เลื่อนเปิดมองเห็นบรรยากาศรอบห้องนอน
เธอพบป้าฉวีมานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง มีกะลังมังใบเล็กและผ้าเปียกหมาดผึ่งไว้ มันบอกให้เธอรู้ว่าฤทธิ์ไข้เร่งงานหนักมาก แต่ก็โชคดีที่ป่วยได้ไม่กี่วัน
"คุณบัวดีขึ้นไหมคะ เช้านี้ป้าเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้วนะคะ" ป้าฉวีช่วยพยุงให้ร่างอรชรขยับนั่วพิงหัวเตียง
"บัวรบกวนป้าฉวีมากเกินไปแล้วค่ะ ต้องขอบคุณมากๆ นะคะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ ป้าทำตามหน้าที่ทุกอย่างทั้งนั้น แต่คุณสิงห์ต่างหากที่มาเฝ้าคุณบัวทั้งคืนเลยนะคะ"
"ทั้งคืน..." ร่างอรชรถามเสียงอ่อน เธอจำภาพของเมื่อคืนได้พอลางๆ กับประโยคคำพูดที่ตัวเธอเองตั้งใจบอกเขาไป
แต่เพราะฤทธิ์ยาค่อนข้างรุนแรง สติสัมปชัญญะมันถูกตัดขาดเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างไม่รู้ตัว ไม่รับรู้แม้กระทั่งคนที่อยู่ข้างกายตลอดคื
