ตุ๊บ!
ร่างอรชรถูกโยนลงไปบนเตียงกว้าง ภายในห้องนอนเจ้าของบ้าน ทำเธอจุกหน่วงในท้อยนอน ต้องรีบยกมือบางมากุมเอาไว้ก่อน
"ไม่ว่าที่ไหนมันก็ไม่เหมาะสำหรับคนอ่อนแอหรอกนะ" เสียงเข้มเอ่ยเตือน จัดการเปลื้องเสื้อผ้าบนกายแกร่งออก ถึงจะกระโจมขึ้นคร่อมร่างอรชร
"ก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าบัวอ่อนแอ แล้วทำไมไม่สงสารกันบ้าง!" มันน่าเจ็บใจที่อีกฝ่ายมองเธอเป็นเพียงสิ่งของไร้ค่าครั้งแล้วครั้งเล่า
"เพราะว่าฉันไม่รักเธอแล้วไง คงไม่ต้องให้อธิบายหรอกนะว่ามันเป็นเพราะอะไร?" เสียงเข้มพูด พลางขยับมือกระชากเสื้อบนร่างอรชรออก เผยให้เห็นเต้าเนื้ออกอวบขนาดใหญ่ มีแค่แผ่นบราจิ๋วปิดยอดทับทิมไว้
"ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ยังไงบัวก็รู้ว่าไม่มีทางกลับมารักบัวได้แล้ว บัวจำได้ทุกคำขึ้นใตอย่างดี" หน้าสวยเบี่ยงหนีไม่อยากจะสบสายตาคมอีกแล้ว มันเหมือนว่าตอกย้ำความรู้สึกให้เธอต้องเสียใจซ้ำๆ
"รู้ตัวก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายให้มั
