วันต่อมา
ฉันตื่นสายเกือบเที่ยงวัน เพราะลุกไม่ขึ้น ไม่บอกก็คงรู้ว่าเพราะอะไร ฉันร่างกายแทบแหลก ลุกไม่ไหว แต่เขาสามารถลุกไปทำงานตั้งแต่เช้าได้ เกินคนจริงๆ ทั้งที่เมื่อคืนเขาทำแบบนั้นกับฉันเกือบค่อนสว่าง เหอะๆ
ฉันลุกลากสังขารตัวเองไปจัดการธุระส่วนตัว แล้วออกจากห้องนอน ตรงไปที่ห้องอาหารทันที หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว และก็ไม่ผิดหวัง เพราะอาหารได้จัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อย แต่ทว่า ไม่ได้มีแค่ที่เดียว
"นายจะกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วยครับ แต่ถ้าคุณเตยหอมหิว สามารถทานก่อนได้เลยครับ" บอดี้การ์ดที่คุ้นหน้าเดินเข้ามาบอก
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ พูดแบบนี้ก็ต้องรอน่ะสิ
ฉันนั่งมองอาหารอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ก็คนมันหิวนี่น่า ขอมองและสูดกลิ่นไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน
"พี่ชื่ออะไรเหรอคะ" ฉันถามบอดี้การ์ดหน้า คุ้นคนนั้น เห็นเขาทุกวัน แต่ไม่รู้จักชื่อนี่ ขอทำความรู้จักหน่อยแล้วกัน
"เซนครับ"
"ทำงานกับคุณเฟอร์กัลนานยัง
