วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า แต่ก็ยังไม่ทันคุณเฟอร์กัล เขาตื่นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ฉันตื่นมาก็เห็นเขานั่งประชุมทางไกลอยู่ห้องนั่งเล่นแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนจึงเดินถือโกโก้อุ่นๆ ออกมาเดินเล่นที่ทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ สวยจนลืมหายใจเลย เหมือนหลุดออกมาจากเทพนิยายสักเรื่อง ฉันเดินจิบโกโก้ ชมวิวทะเลสาบไปเรื่อย แต่แล้วฉันก็เห็นอะไรแว้บๆ อยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ พอเดินเข้าไป ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่าหลบอยู่ ผมเธอยุ่ง เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด หน้าซีดเหมือนจะเป็นลม
"ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉันรีบเดินเข้าไปถามทันที
เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงช้ำเหมือนร้องไห้มาทั้งคืน ปากแห้ง มือสั่นนิดๆ
"ขะ...ขอร้อง อย่าให้พวกมันเจอฉัน" เธอพึมพำเสียงเบา
"พวกไหนคะ?" ฉันใจเต้นตุบๆ รู้สึกแปลกๆ
"..." เธอส่ายหน้า น้ำตาไหลพรากก่อนจะทรุดตัวลงเหมือนจะหมดสติ ฉันรีบคว้าเธอไว้ก่อนที่หัวจะฟาดพื้น
"เดี๋ยวๆ
