บ้านเจ๊บี
"อีบุษบา อีบุษบา!" เจ๊บีตะโกนเรียก
“จ๋าพี่ หนูมาเเล้ว” บุษบาขานรับ
“มึงเตรียมตัวไปหาหมอยังอีกสองวัน” เจ๊บีถาม
“เรียบร้อยค่ะ เตรียมใบมาเเล้วด้วย” บุษบายิ้มรับ
“ขอให้มีคนบริจาคดวงตาเถอะ สาธุ” เจ๊บีพนมมืออธิฐาน
“พี่มะลิบอกว่าตาหนูสวยมาก จริงไหมพี่” บุษบาหันไปถามอีกทาง
“กูอยู่ทางนี้!”
“อุ๊ย ฮ่าๆ”
“ปกติคนที่ตาบอดประสาทสัมผัสอื่นจะดีเช่นหู อย่าบอกนะว่ามึงหูไม่ดีด้วยน่ะ!” เจ๊บีถามเสียงเครียด
“จ้ะ” บุษบายิ้มหวานตอบกลับอย่างมั่นใจ
“โหยยยย อีสัส! ตอบอย่างมั่นใจ”
“ฮ่ะๆ”
“เออ จะว่าไปดวงตามึงก็สวยจริงๆ ถ้าไม่รู้จักกันนึกว่าคนปกตินะ เเก้วตามึงใสมากๆ เขาถึงเรียกว่าบอดน้ำใสไง”
“แบบนี้เสียดายเเย่เนาะพี่ถ้าได้ตาใหม่”
“มึงจะได้มองเห็นก็ดีเเล้วไง อีนี่ยังไงนิ”
ตึกๆ เสียงเดินมา
"หวาดดีจ้ะเจ๊บี" มะลิเดินเข้ามายิ้มทักทายตามปกติ
“ช่วงนี้ไปไหน มาเอามาลัยแล้วกลับหายไปเลย เมื่อเช้าก็ไม่มา
