7
หลายวันต่อมา...
“จะดีเหรอจ๊ะลุง...”
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นอย่างวิตกกังวล
“ไม่มีอะไรต้องกลัว...หรือว่าหนูกลัวขี้ปากชาวบ้าน” สมานเอ่ยถามขณะที่กำลังขับรถไปที่บ้านของเด็กสาว
“ไม่หรอกจ้ะ...หนูแค่กลัวว่าคนจะมองลุงกำนันไม่ดี กลัวจะมองว่าหนูเป็นคนไม่เอาไหน ได้แต่เกาะกินไปวันๆ”
“ไม่พูดแบบนั้นสิ เมียของลุงทั้งเก่ง ทั้งน่ารัก ทำกับข้าวอร่อย แถมขย่มก็เป็น จะไม่เอาไหนได้ยังไง” เขาแซวด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ทำให้เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างเขินอายกับประโยคคำชมสิบแปดบวกของเขา
“ลุงสมานบ้า”
ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างหนัก เขาหัวเราะในลำคอน้อยๆ ก่อนจะเร่งขับรถไปที่บ้านของเธอ
เมื่อมาถึงคนในบ้านก็ตกใจกันใหญ่ รีบเชิญให้กำนันสมานเข้าไปนั่งพักข้างในอย่างทำตัวไม่ถูก
“อะ เอ่อ อีอุ้มมันไปทำอะไรให้ลุงสมานไม่พอใจหรือเปล่าจ๊ะ”
เสียงแม่ของเอมเอ่ยถามอย่างกังวล ขณะที่วางแก้วน้ำตรงหน้ากำนันสมาน
“นั่นสิ...เห็นว่าครบ
