ยัยปีศาจน้อยปะทะนายมาเฟีย

2.ฉันเป็นเมียนายแล้ว

นั่งเจ็บปวดได้ไม่นาน ฉันก็พยายามลุกขึ้นไปอาบน้ำและใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเจ้าของบ้านอย่างถือวิสาสะ ไม่สิต้องเรียกสามีแล้ว อิอิ ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง

"เดม่อนอยู่ไหน"ฉันถามแม่บ้าน

"ห้องอาหารค่ะ"เธอตอบและมองฉันท่าทางแปลกๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้า

"มีอะไรรึเปล่า"

"เอ่อ...นายไม่ชอบให้ผู้หญิงใส่เสื้อผ้าตัวเองค่ะ"

"งั้นก็ดีเลย ไอริสนี่แหละจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่ใส่ได้"บอกด้วยความมั่นใจ ฉันจะทำให้เขาสยบแทบเท้าฉันให้ได้

"นำไปที่ห้องอาหารหน่อย"ฉันไม่รู้ว่าห้องอาหารของบ้านหลังนี้อยู่ไหน และมีห้องเดียวรึเปล่า บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้

"ค่ะ"แม่บ้านรับคำ เดินนำฉันมาไปห้องอาหาร ที่ตอนนี้เดม่อนกำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

"ตื่นเช้าไม่เรียกเลยนะ"ฉันเดินเข้าไปกระซิบข้างหู กรีดนิ้วลูบไล้บ่ากว้างที่แข็งแกร่ง

"ออกไป"เขาบอกเสียงเย็นชา ปัดมือฉันออกจากตัว หางตาก็ไม่มอง

"มาเฟียหนุ่ม โดนแม่เสือสาวจับข่มขืน นายว่าหัวข่าวนี้น่าสนใจมั้ย"ฉันยืดตัวยืนตรง หยิบมือถือส่งคลิปที่บันทึกไว้เมื่อคืนให้เขาดู

ติ๊ง!

"เหอะ ก็ลองดู ฉันก็อยากรู้ถ้าพ่อแม่เธอเห็นแล้วจะเป็นยังไง"เขากระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อดูคลิปตัวเอง ไม่ได้ตกใจอย่างที่ฉันคาดหวัง

"พะ...พวกท่านเข้าใจฉัน"ฉันเชิดหน้าบอก ข้างๆ คูๆ ไม่อยากยอมรับว่าลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย

"เข้าใจว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนข่มขืนผู้ชายทำผัว? "

"ยังไงฉันก็จะอยู่ที่นี่"ถึงจะข่มขู่เขาไม่ได้ แต่ฉันก็ยืนกรานที่จะอยู่ ฉันจะอยู่จะทำไม ถึงเขาจะจับฉันโยนออกจากบ้านอีกสิบครั้ง ฉันก็จะปีนเข้ามาใหม่ทั้งสิบครั้ง!

"!!! จะอยู่ก็อยู่ไป น่ารำคาญ! "ว่าแล้วเขาก็ลุกเดินออกไปจากห้องอาหาร ด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เท่าเขายอมให้ฉันอยู่

"น่ารำคาญยังไงฉันก็เป็นเมียนาย"ฉันตะโกนตามหลังไป อย่างอารมณ์ดี ในที่สุดฉันก็อยู่ในบ้านหลังนี้ได้แล้ว สงสัยเขาติดใจฉันแน่เลย คิกๆ

รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเอง แต่คิดแบบนี้แล้วสบายใจใครจะทำไมล่ะ

"ขอข้าวต้มสักถ้วยได้มั้ยคะ"ฉันหันไปยิ้มหวานขอข้าวกับแม่บ้านคนเดิมที่พาฉันมา

"ได้ค่ะ"เธอบอก แล้วรีบตักข้าวต้มให้ฉัน

"ชื่ออะไรหรอ"ฉันถามอย่างเป็นมิตร การที่จะอยู่ที่นี่ ต้องรู้จักหาพรรคพวกไว้เป็นหูเป็นตา กลยุทธ์ฉันล้ำเลิศมั้ยละ

"ขนมปังค่ะ"

"ไอริสนะ กินข้าวเสร็จช่วยขึ้นไปจัดกระเป๋าหน่อยนะ"ฉันแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ และวานให้พี่เขาช่วย

"ได้ค่ะ"

หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาจัดกระเป๋าที่ห้องนอนของสามี โดยมีขนมปังคอยช่วย แต่ท่าทีกล้าๆ กลัวๆ อยู่ตลอดเวลา

"คุณไอริสแบบนี้จะดีหรอคะ นี่ห้องนายเลยนะ"รู้สึกว่าคนในบ้านนี้จะกลัวเขามาก ก็อย่าว่านะเขาเป็นถึงมาเฟียนี่

"เรียกไอริสเฉยๆ ก็ได้ ถ้าเขาด่าก็ด่าไอริสไม่ด่าพี่หรอก"ถึงเขาจะด่าพี่ขนมปัง แต่ฉันก็จะออกหน้ารับแทนอยู่ดี ฉันไม่ให้คนที่ช่วยฉันต้องเดือดร้อนหรอก แต่ขณะที่ฉันกำลังพูด เสียงเข้มก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"ฉันไม่ด่าหรอก จัดการ"

"กรี๊ดดด นี่นายทำอะไร ปล่อยนะ!! "ฉันกรีดร้อง เมื่อพวกการ์ดเดินเข้ามาจะขนของของฉันออกไป

"อย่ามายุ่งกับของของฉัน"เขาบอกเสียงเข้ม สายตาคมจิกมองมาที่ฉัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"แต่ฉันเป็นเมียนายแล้วนะ! "

"ถ้าคิดว่าได้กับฉันแค่คืนเดียวก็สามารถเป็นเมียได้ ฉันคงมีเมียเป็นร้อย"

"นี่นายเอาผู้หญิงเป็นร้อยเลยหรอ จะมากไปแล้วนะ"ความหึงพวยพุ่ง! นี่เขาต้องสำส่อนแค่ไหนถึงสามารถนอนกับผู้หญิงได้เป็นร้อยขนาดนี้ ฉันยังมีเขาแค่คนเดียวเอง

"ถ้าจะอยู่ที่นี่อย่าวุ่นวาย"

"ก็ฉันจะนอนกับนายอ่ะ ฉันลงทุนขนาดนี้แล้วเห็นใจหน่อยดิ"จะร้องไห้แล้วนะ ฉันก็น้อยใจเป็น อุตส่าห์เป็นเมียแล้วแท้ๆ ยังจะใจร้ายอีก ฉันยอมมอบครั้งแรกให้เลยนะ

"ถ้ายังไม่หยุดวุ่นวายก็ออกจากที่นี่ไปซะ รำคาญ! "คำก็รำคาญสองคำก็รำคาญ คอยดูนะฉันจะเปลี่ยนจากคำว่ารำคาญเป็นรักให้ได้!

"ก็ได้! "ฉันเม้มปากมองหน้าเขา แต่ก็ยอม แล้วหันไปบอกขนมปัง"เราไปห้องข้างๆ กันดีกว่า"

"ห้ามไล่อีกนะ"ฉันชี้หน้าบอกเขา แล้วขนของไปที่ห้องข้างๆ แทน ฉันไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกบอกเลย