5.ประตูลับ
864 คำ
ตกดึกฉันอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน แต่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจึงรีบวิ่งไปดู
"ไหนเขาบอกจะไม่กลับไง"ฉันพึมพำมองสามีเดินเข้ามาในบ้าน แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ใช้ประตูวิเศษตั้งแต่คืนนี้เลย
ฉันกลับเข้ามาในห้อง รอเวลาให้เขาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก่อน ถึงใช้ประตูวิเศษทะลุข้ามห้องไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องแต่งตัวของเดม่อน ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่เสียงเงินไปเยอะเพื่อประตูวิเศษอันนี้ อิอิ ฉันฉลาดมั้ย เข้าทางประตูไม่ได้ ก็สร้างมันใหม่เลย
ฉันถือกุญแจมือค่อยๆ ย่องออกไปจากห้องแต่งตัวของเดม่อนไปที่เตียงให้เบาที่สุด ก่อนจะใส่กุญแจมือกับมือข้างหนึ่งของเขา และอีกข้างที่หัวเตียงแต่...
แกร็ก!
"อ่ะ! "ฉันตกใจตาโต มองซ้ายขวา เขาเปลี่ยนเตียงใหม่ตั้งแต่ตอนไหน ไม่มีที่ให้ล็อกกุญแจมือ
"ไม่มีที่ล็อก? "เขาลืมตามองฉัน ไม่มีทีท่าตกใจ ยกมือข้างที่ใส่กุญแจขึ้นดูแล้วกระตุกยิ้มมุมปากสะใจ
แกร็ก!
"นี่ไง"ฉันใส่กุญแจมืออีกข้างกับแขนตัวเอง ปัญหามีไว้แก้จ๊ะ และฉันก็แก้มันได้ดี แถมดีมากซะด้วย
"!!! "
"โกรธหรอ? "ฉันเลิกคิ้วขึ้นสูง ยกยิ้มอย่างผู้ชนะ
"เธอเข้ามาได้ไง! "
"เข้ามาได้ไงไม่สำคัญ สำคัญที่ตอนนี้เราต้องนอนด้วยกัน"ฉันยิ้มหวานยักคิ้วสะใจ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ
"ออกไป! "เขาบอกลอดไรฟัน สายตาเย็นยะเยือก แต่ฉันไม่กลัว
"ออกไปตอนนี้ นายก็ต้องออกไปด้วยนะ เพราะฉันไม่มีกุญแจ ทางที่ดีเรามานอนด้วยกันดีกว่า คืนนี้ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกสัญญา"
"กะ.....!!! "
"จุ๊ๆ ไม่เอาน่า นายไม่อายลูกน้องหรอที่โดนผู้หญิงใส่กุญแจมือแบบนี้รอบที่สอง"
ฉันรีบยกมือปิดปากก่อนที่เขาจะเรียกบอดี้การ์ดมาลากตัวฉันออกไป และพูดขู่ แต่เขาก็ไม่กลัว ปัดมือฉันออกแล้วเรียกบอดี้การ์ดเข้ามาจริงๆ
"การ์ด! มาเอาตัวยัยนี่ออกไป"
"เฮ้ย! นี่นาย"ฉันตาโตตกใจ ที่คำขู่ตัวเองไม่ได้ผล ทำไมเขาไม่อายบ้างรึไงเนี่ย
พรึ่บๆๆ
แกร็ก
"เชิญครับคุณไอริส"
ขณะที่ฉันยังนั่งอึ้งอยู่นั้น บอดี้การ์ดก็เข้ามาปลดกุญแจมือฉันและเขาออกจากกันอย่างชำนาญ ก่อนจะผายมือเรียนเชิญฉันออกจากห้อง
"นายไล่ฉันออกไปได้ ฉันก็เข้ามาได้เหมือนเดิมนั่นแหละ! "ฉันเม้มปาก มองหน้าไอ้คนใจร้าย ไล่ได้ฉันก็เข้ามาใหม่ได้เหมือนกันเอาซี่
"พวกมึงปล่อยยัยนี่เข้ามาได้ไง"เขาตวัดสายตามองบอดี้การ์ดอย่างน่ากลัว ถ้ามีปืนอยู่ในมือคงยิงไปแล้วแน่ๆ น่ากลัวเกินไปรึเปล่าเนี่ย
"พวกผมยืนอยู่หน้าห้องตลอดครับนาย ยุงสักตัวก็เข้ามาไม่ได้"
"แล้วยัยนี่เป็นแมลงสาบหรอ เข้ามาทางไหน ไปหามาให้เจอ"
"ครับนาย"
เอ๊ะ! เมื่อกี้เขาด่าฉันรึเปล่า? แมลงสาบ? ฉันเป็นแมลงสาบ?
"หายังไงก็หาไม่เจอหรอก เพราะฉันหายตัวได้"ฉันกอดอกเชิดหน้า ยิ้มเยาะอย่างสะใจ
"จับยัยนี่โยนออกไป"เขาสั่งเสียงเรียบ ไม่แม้ชายตามองฉัน
"ใจร้าย! ใจร้ายเกินไปแล้ว!!! "ฉันกระทืบเท้าใส่ แต่บอดี้การ์ดก็จับฉันโยนออกห้องอย่างไม่แยแสอยู่ดี "อร๊ายยย ปล่อยนะ!! ปล่อยยย เจ็บนะ"
"คอยดูเถอะ! "ฉันเม้มปากมองหน้าบอดี้การ์ดอย่างโกรธเคือง แล้วเดินกลับเข้าห้อง ใช้ประตูลับกลับเข้าไปหาเดม่อนใหม่ และก็โดนลากออกมาเหมือนเดิม วนเวียนอยู่แบบนี้สามสี่รอบ
"เธอเข้ามาทางไหนกันแน่"เดม่อนถอนหายใจ ลุกขึ้นนั่งมองฉันที่นอนประกบหลังเขาอยู่บนเตียง ถามสุดงงที่การรักษาความปลอดภัยขั้นสุดของเขาก็ไม่สามารถต้านทานฉันได้
"ก็บอกแล้วหายตัวได้"
"เชื่อก็บ้า รีบไสหัวออกไปก่อนฉันจะหมดความอดทนกับเธอ"
"นายจับฉันโยนออกไปฉันก็เข้ามาใหม่ คืนนี้ก็ไม่ต้องนอน"ฉันลุกขึ้นนั่งกอดอกเชิดหน้าท้าทาย ไม่ยอมลงจากเตียง
"เธอจะอะไรนักหนาวะ!! "เขาเกาหัวไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
"ก็ให้นอนด้วยมันจะเป็นอะไร ยังไงฉันกับนายก็เป็นผัวเมียกันแล้ว แค่นอนเฉยๆ นายจะตายรึไงเล่า ทำเป็นหวงตัวไปได้"ฉันเห็นของเขาทุกซุกทุกมุมแล้วหรอกน่า แซ่บม๊าก>///< อิอิ
"อยากนอนก็นอนไป รำคาญ! "เขาชักสีหน้าใส่ฉัน แล้วล้มตัวลงนอน สุดท้ายก็ยอมฉันอยู่ดี
ฉันยกยิ้มได้ใจ ขยับเข้าไปนอนประกบหลัง กอดเอวสอบแน่น แต่เขาก็สะบัดมือฉันออก แต่มีรึฉันจะยอม
"ไม่ต้องมาจับ"
"กอดหน่อย กอดแค่นี้เอง"ว่าแล้วฉันก็กอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม ซุกหน้าไซร้แผ่นหลังอันกว้างใหญ่ คืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆ อิอิ
- ผู้เขียน
