“ค่ะ...อาการของท่านดีขึ้นมาก แล้วก็ดูเหมือนเกือบหายเป็นปกติแต่ว่าก็ยังมีอาการบางอย่างที่เป็นผลข้างเคียงจากการผ่าตัด แต่แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะที่ท่านได้กลับมาอยู่อย่างคนปกติแถมยังแข็งแรงขึ้นด้วย”
“ผมดีใจกับคุณด้วยนะที่พ่อของคุณหายแล้ว”
ครินต์พูดสั้นๆ ดูเหมือนสีหน้าของเขายังเรียบเฉยแต่จริงๆแล้วข้างในมันร้อนรุ่มเพราะเขาเองกำลังคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายเขาไม่รู้ว่าพัทยากำลังคิดอะไรอยู่และไม่เคยรู้สึกสับสนกับตัวเองมากขนาดนี้มาก่อน ขนาดกับมิ่งมาดาที่ต่อว่าเขาต่อหน้าเขาก็ยังไม่รู้สึกเป็นกังวลมากถึงขนาดนี้
ขณะเดียวกันนั้นภัทรญาก็มองหน้าบุรุษร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเธอ สีหน้าของคุณดูเหมือนเรียบเฉยขณะที่เธอเองก็มีความกังวลใจลึกๆ ไม่ใช่ความกังวลใจเล็กน้อยด้วยเป็นความกังวลใจที่มากพอดูแต่ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูดออกไปว่า
“ครินต์คะ...ฉันต้องขอโทษด้วยที่กลับบ้านมาอย่างกระทันหันแบบนี้
