@บ้านเขมิกา
หญิงสาวกำลังเช็ดทำแผลที่หัวเข่าให้ลูกสาวอย่างเบามือ แม้จะไม่ถึงกับเป็นแผลใหญ่มากแต่ก็ถลอกจนเลือดมาออกนิดหน่อย
“วันหลังอย่ารีบวิ่งนะคะ เราต้องระวังตังเองจะได้ไม่ล้มเจ็บแบบนี้อีก”
“ลูกแก้วรีบไปหาเพื่อนนี่นาคุณแม่”
“รีบแค่ไหนเราก็ไม่รีบจนเกินไปค่ะ แม่ทำแผลให้เสร็จแล้ว เพี้ยง เพี้ยง หายแล้วค่ะคนเก่ง”
“ขอบคุณนะคะคุณแม่”
“วันนี้ที่โรงเรียนทำอะไรบ้างคะ?”
“เล่น กินข้าว ปลูกดอกไม้ กินข้าว นอน แล้วก็คุยกับลุงรปภ. ค่ะ”
“ทำไมได้คุยกับลุงรปภ. นะ คุยอะไรกันคะ?”
“ลุงเขามาคุยกับลูกแก้ว ลุงรปภ.เขาต้องช่วยดูแลพิทักษ์เจ้าหญิง”
“เหรอคะ น่ารักจัง”
เขมิกายังรู้สึกขำกับสีหน้าท่าทีของลูกสาวที่พูดคุยบอกเล่า เธอไม่ได้รู้สึกเอะใจหรือนึกเป็นห่วงที่ลูกสาวต้องคุยกับลุงรปภ. เพราะทุกเช้าที่ไปส่งก็พบเจอกันหน้าป้อม ทักทายกันทุกเช้าจนคุ้นชินและเชื่อเรื่องความปลอดภัยที่โรงเรียนแห่งนั้นมี คงไม่
