แคทรียาหยุดรถจักรยานแล้วผลักมันให้ล้มลง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งทำเหมือนเกิดอุบัติเหตุ
“ใกล้มาแล้ว” เพราะทุกวัน จักรยานของเธอจะสวนทางกับรถกระบะของลุงชาติชายตรงจุดนี้ ในช่วงเวลาเดิมคือประมาณสี่โมงเย็นถึงสี่โมงครึ่ง เพราะแกจะไปตรวจงานที่โกดังข้าวเปลือกตรงปลายนาอีกฟาก
“นั่นไง” เธอคาดไม่ผิด วันนี้รถกระบะมาถึงจุดนี้ราวสี่โมงสิบนาที พอรถขับเข้ามาใกล้ เธอแสร้งทำเป็นหน้าเสียเหมือนเจ็บหนัก จับข้อเท้าไว้อย่างกังวล ทั้งที่มันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
เจ้าของรถกระบะสีดำจอดทันทีที่เห็นเด็กสาวนั่งอยู่ข้างทาง เลื่อนกระจกลงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“หนูแคท จักรยานล้มเหรอ” ชายวัยห้าสิบผู้แข็งแกร่ง สวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตจนเป็นเอกลักษณ์ แคล่วคล่องทะมัดทแมงด้วยกางเกงยีนราคาแพงสมกับเป็นเศรษฐีนาข้าว สวมรองเท้าบู๊ตเพื่อลุยงานกรำแดด
“ค่ะ ตรงนี้มีโคลนน่ะค่ะ ไม่ทันเห็นเลยลื่น”
เมื่อรู้ถึงปัญหาของเด็กสาว เขารีบลงจ
