คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

ข้าวหอม สาวน้อยมหัศจรรย์(ต่อ)

"คิวที่ 78 รับยาที่ช่องหมายเลขสองค่ะ"

เสียงประกาศจากช่องรับยาผู้ป่วยภายในโรงพยาบาล เรียกให้ข้าวหอมที่นั่งคอตกอยู่ข้างๆชายหนุ่มตัวโต รีบลุกขึ้นเพื่อที่จะไปจัดการธุระแทนพายุที่นั่งข้างกันทันที

"เดี๋ยวข้าวไปรับยาให้นะคะ "

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอจึงเดินกลับมาหาชายหนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะอะไรคงไม่ต้องเดาให้ยาก สาเหตุของการมาเยือนโรงพยาบาลในครั้งนี้เป็นฝีมือของเธอนั่นเอง...

"อาพายุอย่ามองข้าวแบบนั้นสิค่ะ ข้าวขอโทษ~"

ข้าวหอมก้มหน้าคอตก เธอรู้สึกผิดและเกิดอาการหนาวสั่นแปลกๆ เมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นพลังอำมหิตที่ส่งผ่านม่านดวงตาคมคู่นั้น

จะไม่ให้เขามองเธอแบบนั้นได้อย่างไรเล่า! ในเมื่อแม่สาวน้อยตรงหน้าเล่นทำคอเขาเคล็ดจนต้องเข้าเฝือก นั่งทำคอตรงเป็นห่านอยู่อย่างนี้! ชายหนุ่มหน้าสั่นไม่รู้จะโกรธหรือโมโหก่อนดี เขาน่าจะหยุดเธอตั้งแต่เธอบอกว่า "ไว้ใจข้าวเถอะนะคะ รับรองผิดหวัง " ผิดหวังไม่เท่าไหร่ แต่คอเกือบหักไปด้วยนี่สิ! ตั้งแต่เกิดมาสามสิบปีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาโรงพยาบาลในฐานะคนไข้!

ขอให้เจริญๆนะแม่คุณ...

"จะให้มองยังไง! ตาหวานเยิ้มเป็นคนเมากาวหรอ?"

"มาไม่ถึงสองวันทำฉันคอเกือบหัก! อยู่ครบเดือนฉันจะไม่เป็นไอ้เดี้ยงนอนพิการรึไง!"

"ฉันควรส่งเธอไปออกรายการสาวน้อยมหัศจรรย์หรือเปล่านะ ความสามารถพิเศษ นวดคอยังไงให้ได้ใส่เฝือก!” พายุบ่นลากยาวเป็นหางว่าว ประหนึ่งเหมือนจะต่อว่า แต่ก็ไม่เชิง

"ข้าวไม่ได้ตั้งใจ ฮึก~"

"หยุดเลย! ห้ามร้อง เธอนี่จริงๆเลยข้าวหอม มานี่พาฉันกลับบ้าน" พายุลุกขึ้นยืนก่อนจะกวักมือเรียกคนตัวเล็กเข้าหา จริงๆเขาก็เดินเองได้แหละ แต่พอดีอยากแกล้งเธอคืน ถึงจะรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ...

"ข้าวต้องพยุงหรอคะ?"

"ก็เออน่ะสิ "

"แต่คุณอาไม่ได้บาดเจ็บตรงขานี่คะ?" สาวน้อยยังคงตั้งข้อสงสัยไม่เลิก ทำให้ชายหนุ่มที่ปกตินิสัยใจร้อนอยู่แล้ว เริ่มชักสีหน้า

"เธอทำฉันเจ็บนะข้าวหอม ดูแลฉันบ้างไม่ได้หรือไง"

"ดะ ได้ค่ะๆ"

ข้าวหอมลนลานเข้าไปพยุงคนตัวโตกว่าทันที เพราะมันคือความจริงที่เธอต้องดูแลเขา ทำเขาเกือบพิการขนาดนั้น อาพายุไม่ไล่เธอออกจากบ้านก็ถือว่าคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองกะลาหัวแค่ไหนแล้วยัยข้าวหอม...หญิงสาวโทษตัวเองในใจ

"อึก! "

พายุวางแขนลงบนไหล่มน ใบหน้าฉายแววเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มจงใจทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่ของคนตัวเล็กเป็นการกลั่นแกล้ง ยิ่งเห็นเธอกัดฟันเหงื่อแตกพลั่กเขายิ่งชอบใจ

"อึก~ คุณอาคะ"

เมื่อทั้งสองพยุงกันมายืนรอแท็กซี่หน้าโรงพยาบาล ข้าวหอมที่โดนพายุแกล้งถึงกับยืนขาสั่นๆด้วยขนาดตัวเธอที่ต่างกับเขาเป็นเท่าตัวอาพายุของเธอสูงมากกว่า 180 เซนติเมตร น้ำหนักไม่น่าจะต่ำกว่า 80 กิโลกรัม ขนาดตัวไม่ต้องพูดถึง แค่แขนข้างเดียวที่เธอนึกว่าตัวเองแบกท่อนซุงอยู่!

"ลดน้ำหนักบ้างนะคะ! ขะ ข้าวเป็นห่วง"

พรืดด!!! พายุหลุดคำประโยคหลังที่คนตัวเล็กตั้งใจพูดราวกับอัดอั้นตันใจยิ่งหนัก เขาหัวเราะจนตัวโยก เผลอขยับคอแหงนขึ้น เจ้าตัวจึงรู้สึกเจ็บจี๊ดเบาๆ จนต้องเอามืออีกข้างจับไว้ แต่ยังคงหัวเราะอย่างชอบใจ

"ฮ่าๆ ๆ ๆ ได้ๆ ไม่แกล้งแล้วๆ "

เพราะทนเห็นข้าวหอมกัดเขี้ยวกัดฟัน ใบหน้าเริ่มเขียวคล้ำต่อไปไม่ไหว ชายหนุ่มยิ้มพอใจที่เเกล้งเธอได้สำเร็จ ตอนแรกกะจะแกล้งจนกว่ารถแท็กซี่จะมา แต่คิดว่าเธอไม่น่าไหว แถมมาได้ยินที่เธอพูดอีก ทำเอาเขาลืมโกรธเธอไปเลย แบบนี้จะให้เขาทำใจโกรธลงเหรอ...น่ารักสุด โก๊ะสุด นั่นแหละข้าวหอม...

"ฟู่วว~ แฮ่กๆ ๆ "

เสียงถอนหายใจตามด้วยเสียงหอบแฮ่กของหญิงสาวที่ก้มลงจับเข่าทันทีที่เขานั้นปล่อยแขนออกจากไหล่เธอ ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดมีหวังเธอได้ชิแหงแก๋ลงตรงนี้แน่นอน!

"เกือบตุย เฮ้อ~" ข้าวหอมเอามือพัดใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อ

"แค่แขนข้างเดียว เธอยังแบกไม่ได้เลย ไหนบอกว่าจะดูแลฉันไง"

"โห~ อย่าใช้คำว่าแค่เลยค่ะ แขนข้างหนึ่งอาพายุหนักขนาดนั้น ข้าวนึกว่าข้าวแบกต้นเสาอยู่ซะอีก กลับบ้านไปเดี๋ยวข้าวดูแลนะคะ ตอนนี้ข้าวเหนื่อย"

ท่าทีเหน็ดเหนื่อย บวกกับประโยคพูดของเจ้าหล่อนยิ่งทำให้พายุยิ้มกว้างออกมา ข้าวหอมมาอยู่กับเขาได้เพียงสองวันแต่กลับทำให้เขายิ้มหัวเราะออกมาไม่รู้กี่ครั้ง เป็นจำนวนครั้งที่มากกว่าหนึ่งปีถ้าหากจะนับรวม ชีวิตก่อนหน้าของเขาก็ใช่ว่าจะไม่มีความสุข ปาร์ตี้สังสรรค์ก็ทำให้เขาสนุกสนาน ยิ้มหัวเราะได้ก็จริง แต่ครั้งที่อยู่กับข้าวหอมเขากลับรู้สึกว่าทุกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมาจากความรู้สึกที่มีความสุขจริงๆ โดยไม่ต้องพึ่งพาสิ่งใดมากมายขนาดนั้น... เหมือนการมาของเธอ ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย...หรือเปล่านะ?

.

.

.

"ข้าวขอเข้าไปนะคะ"

ข้าวหอมที่สวมชุดนอนสีขาวลายการ์ตูนตัวโคร่ง ในมือของเจ้าหล่อนมีแก้วน้ำและยาของชายหนุ่มที่อยู่ในห้อง เขาเลือกที่จะพักอยู่ที่นี่ เพราะป้าผิงขอไว้ ถ้าให้กลับบ้านไปแกกลัวไม่มีใครดูแล ข้าวหอมเองก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น เธอเป็นคนทำให้พายุต้องได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นเธอเองก็อยากจะดูแลเขาบ้าง เพื่อเป็นการไถ่โทษ แกร๊ก~

"ข้าวเอายะ_ "

"0-0" ข้าวหอมตะลึงค้าง! ร่างทั้งร่างแข็งเป็นท่อนไม้ ดวงตากลมโตอยู่แล้วยิ่งตอนเวลาเธอตกใจมันยิ่งดูโตมากขึ้น เธอแทบช็อคกับภาพตรงหน้า เพราะตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นผู้ชายสวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันช่วงเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ อวดร่างกายกำยำล่ำสันแน่นไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ แสดงให้เห็นได้ชัดเลยว่าเจ้าตัวดูแลร่างกายดีแค่ไหน แถมยังมีรอยสักขนาดใหญ่ช่วงข้างลำตัวมาถึงหน้าท้อง เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษขนาดใหญ่ดูสะดุดตา ปกติเวลาที่เห็นเขาในชุดสูททำงาน เสื้อเชิ้ตเขาดูตัวใหญ่แล้ว เวลานี้ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง อาพายุของเธอตอนนี้เหมือนกับเป็นคนละคน ภายใต้เสื้อที่เขาสวมเธอเพิ่งรู้ว่ามันปิดบังรูปร่างที่ดูน่าตื่นตานี้ไว้ ลบภาพหนุ่มเนิร์ดใส่เเว่นแสนสุขุมไปได้เลย...

"กระพริบตาด้วย"

"ขะ ข้าวไม่ดะ_"

"ข้าวไม่ได้มอง ข้าวไม่ได้เห็นนะคะ เธอจะพูดแบบนี้สินะ ดูก็ดูไปเหอะฉันไม่ใช่คนขี้เหนียวขนาดนั้น "

" '-_-' "

ถ้ามุดแผ่นดินหนีได้เหมือนในหนัง ณ จุดๆนี้ คนอย่างข้าวหอมจะไม่มีวันรอช้า...