คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

อยู่บ้านท่าน

"อยู่ห้องนี้ไปก่อนละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะหาแม่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อน"

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกเผยให้เห็นภายในห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย ของตกแต่งรวมไปถึงเตียงนอนล้วนเป็นโทนสีเดียวกันหมดนั่นคือสีขาว ซึ่งเป็นสีที่ข้าวหอมชอบ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญซะจริง…

"เข้าไปสิ"

พายุหันกลับมาเอ่ยกับคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง เขาแอบลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินนำเข้าไป เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เด็กน้อยรอให้เขาเดินนำเธอเข้าไปก่อนจึงจะก้าวตามเข้ามา ไม่รู้ว่าเพราะนิสัยขี้เกรงใจหรือเพราะกลัวกันแน่

"นี่เป็นห้องเดิมของฉันนะ แต่ไม่ได้อยู่นานแล้วละ ส่วนห้องอื่นยังไม่ได้ทำความสะอาด วันนี้มันดึกมากแล้วอยู่ไปก่อนละกันนะ ตามสบาย ฉันยกให้"

พายุเอ่ยร่ายยาว เขาก้มตัวลงไปยกกระเป๋าเสื้อผ้าของข้าวหอมเตรียมจะเอาไปวางไว้หน้าตู้เสื้อผ้า ส่วนจัดเก็บยังไงก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าตัว สำหรับเขานั้นถ้าเสร็จธุระจากตรงนี้ก็คงกลับไปพักที่บ้านอีกหลังของตนซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลมากนัก จริงๆบ้านหลังนี้เขาซื้อไว้นานพอสมควร ซื้อไว้เฉยๆเห็นว่าสวยดี น่าจะขายต่อได้ราคาดีหรือไม่ก็เอาไว้รีโนเวทเป็นบ้านพักสำรองเผื่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศ

"รวมถึงอันนี้ด้วยไหมคะอาพายุ?"

"......"

พายุหันกลับไปมองตามเสียงเรียก ข้าวหอมยกของบางอย่างขึ้นมาพร้อมกับยื่นมาให้เขาดู ดวงตากลมโตฉายแววชื่นชอบสิ่งของตรงหน้าอย่างเปิดเผย สิ่งที่ทำให้สาวน้อยตาเป็นประกายไม่ใช่ของล้ำค่ามากมายอะไร มันคือโคมไฟตั้งโต๊ะเป็นรูปดอกทิวลิปสีขาวขนาดเท่าลูกตะกร้อ รูปร่างน่ารักสะดุดตา เขาซื้อมานานจนจำไม่ได้แล้วว่าซื้อมาเมื่อไหร่ตอนไหน

"ชอบหรอ?"

"ชอบค่ะ ข้าวชอบดอกทิวลิปสีขาว" ข้าวหอมยิ้มจนตาหยี เธอชอบโคมไฟนี้มาก มากซะจนกล้าถามคนตรงหน้าว่าทำอย่างไรถึงจะได้มันมา

"งั้นก็เอาไปสิ ฉันยกให้"

"จริงหรอค่ะ? แต่ว่าข้าวไม่อยากได้มาฟรีๆ "

ที่เธอไม่อยากได้มาฟรีๆเพราะเกรงใจเขาต่างหาก ทั้งที่อยู่ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเขาเป็นคนดูแลหยิบยื่นให้ เท่านี้เธอก็รู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของคนตรงหน้ามากพอแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีพายุ ชีวิตคนอย่างข้าวหอมจะเป็นอย่างไรต่อไป

"แล้วจะเอายังไง จะซื้อ? มีตังค์หรอ?"

"ไม่มีค่ะ"

พายุส่ายหน้าพร้อมกับกลั้นยิ้มให้กับท่าทีของสาวน้อย คงอยากได้แต่ก็ดันติดนิสัยขี้เกรงใจอยู่สินะ เด็กน้อยนะเด็กน้อย…

"แลกกันไหมคะ?" สาวน้อยวิ่งไปหยิบบางอย่างในกระเป๋า ก่อนที่จะรีบวิ่งมายื่นให้กับชายหนุ่ม

พรืด!!! พายุกลั้นขำไม่อยู่อีกต่อไป เขาหัวเราะออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะสิ่งที่เธอเอามาเเลกกับโคมไฟดอกทิวลิปแสนน่ารักนั่นคือ โมเดลรูปกบใส่แว่นตา! แว่นแบบเดียวกับเขาเด๊ะ! ไม่แน่ใจว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเธอนั้นตั้งใจกันแน่ แต่คงเป็นอย่างแรกมากกว่าเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนเจอกัน

"ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ๆ ๆ"

"คะ คุณอาหัวเราะมันทำไมคะ มันไม่น่ารักหรอ?"

จู่ๆ ข้าวหอมกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงหัวเราะออกมา หรือสิ่งของที่เธอต้องการเอามาแลกมันไม่เหมาะ มูลค่าไม่เท่าสิ่งของของเขากันนะ

"ฮ่ะ ฮ่าๆ เปล่าๆ ฉันหัวเราะหน้ามันนะ ตลกดี ฉันชอบ งั้นแลกกันก็ได้ "

"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ แลกให้แล้วนี่ไง "

พายุยื่นมือไปคว้าเจ้ากบเนิร์ดในมือเธอมาทันที มือหนายกขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ เเววตาที่มองคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เจ้าตัวไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้สิ... เขาถูกชะตาเด็กคนนี้เข้าแล้ว เธอดูน่ารักในแบบของเธอ ไม่ได้ดูแสเเสร้งแต่อย่างใด เขาผ่านสังคมมาเยอะ ดูออกว่าอันไหนแกล้งอันไหนจริง เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับข้าวหอม บางคนเหลี่ยมจัดกว่านี้เป็นไหนๆ แสร้งทำทีใสๆน่ารัก แต่เจออีกทีหนีพ่อแม่เที่ยวผับบาร์ควงหนุ่มไม่ซ้ำหน้าเขาก็เคยเห็นมานักต่อนัก

"ขอบคุณนะคะ"

ท่าทีสุภาพและอ่อนโยนที่เธอสัมผัสได้ ทำให้ข้าวหอมยิ้มออกมาทันที เจ้าของใบหน้าหล่อสวมแว่นนั้น ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก มันอาจจะดูเร็วไปหน่อยที่รู้สึกแบบนั้น แต่ข้าวหอมเองก็แปลกใจเหมือนกัน ชายหนุ่มที่เธอเจอครั้งแรกจะทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นได้จริงหรือ?

"หนูสัญญาว่าบุญคุณที่อาพายุช่วยเหลือหนู หนูจะตอบแทนแน่นอน"

"ก่อนอื่นไปนอนค่ะสาวน้อย พรุ่งนี้ค่อยมาตอบแทนนะ"

"แล้วคุณอานอนที่ไหนหรอคะ?"

"ฉันจะกลับไปนอนที่บ้านอีกหลังนะ เธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม"

จู่ๆ ใบหน้าใสก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องอยู่คนเดียว ทุกวันเธอจะมีแม่คอยอยู่เป็นเพื่อนยามนอนเสมอ เธอไม่ชินกับการอยู่คนเดียวเลยสักครั้ง เพราะข้าวหอมนั้นขี้กลัว เธอกลัวไปซะทุกอย่างๆ กลัวเสียง กลัวความมืด กลัวผู้คน และกลัวความโดดเดี่ยวอย่างเช่นตอนนี้

"ทำไม? ไม่อยากอยู่คนเดียวว่างั้น?"

".........." ข้าวหอมไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ

"เธอคงไม่ได้จะให้ฉันนั่งเฝ้าเธอหรอกนะ"

.

.

.

นี่ก็เป็นเวลาตีสี่ครึ่งแล้ว กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย พายุลงทุนขับรถกลับไปที่บ้านป๊ากับม๊าของเขาเพื่อรบกวนป้าผิงที่เป็นแม่นมคอยดูแลเขามาตั้งแต่เล็ก จนเขาอายุขนาดนี้ ป้าผิงอายุเลยวัยเกษียณแล้วแต่ที่บ้านยังคงให้แกอยู่ดูแลเรื่องอาหารการกินต่อ เพราะแกไม่มีญาติหรือครอบครัวดูแล ชายหนุ่มจึงต้องไปรบกวนในยามวิกาล ขอให้ป้าผิงมาช่วยดูแลข้าวหอมต่อ พอข้าวหอมและป้าผิงได้เจอกันเท่านั้นแหละ...

"ต๊ายตาย! คุณพระคุณเจ้า! คุณพายุไปเก็บลูกหลานเทวดานางฟ้าที่ไหนมาเลี้ยงเนี่ย น่ารักจัง"

เอาเป็นว่าป้าผิงแกก็ถูกจริต ถูกชะตาหรือถูกความน่ารักของข้าวหอมทำให้หลงหัวปักหัวปำตั้งแต่เจอกันครั้งแรก และดูทั้งสองคนจะสนิทกันเร็วเป็นพิเศษ พายุเองก็โล่งใจ เพราะเขาก็จะได้ไม่ต้องมาที่นี่บ่อยๆ ไหนๆก็มีคนดูแลเธอแล้ว ชายหนุ่มก็ถือว่ารอดตัวไป....