ข้าวหอมนิ่งไปชั่วขณะ เธอพูดกับเขาแบบนั้นจริงๆ เหรอ ไม่เอาน่า...เวลาเมาเธอยิ่งจำอะไรไม่ค่อยได้อยู่ด้วย ภาพความทรงจำที่มีมันเลือนลาง ที่พอจำได้คร่าวๆ ก็ตอนที่พายุตามเธอกลับ หลังจากนั้น...เขาก็ตีเธอ...ด้วยไอ้นั่นแหละๆ แล้วก็เหมือนบรรยากาศทุกอย่างพาไปแล้วเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"เอาเป็นว่าข้าวจำไม่ได้แล้ว ปล่อย! ข้าวจะกลับห้อง"
"กลับไปไหน นี่ไงห้องของเรา"
พายุยังคงกอดเธอไม่ปล่อย เขาพยายามใจเย็นสุดๆ แม้จะไม่พอใจอยู่บ้างที่พอตื่นมาคนตัวเล็กทำเป็นจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หรืออาจจะเมาหนักจนจำไม่ได้จริงๆ?
"ของเรากับผีสิ! เลิกเอะอะอะไรก็เรื่องของเราๆ นั่นก็เรานี่ก็เราได้แล้ว ข้าวรำคาญ!"
เอ๊ะ! ดูท่าจะคุยกันดีๆไม่ได้สินะ
"ก็ถ้ามันไม่จริง ฉันจะพูดไหม เลิกงอแงเอาแต่ใจได้แล้วข้าว เมื่อคืนก็ยังดีๆอยู่เลย" พายุเองก็เริ่มหงุดหงิด
"เมื่อคืนข้าวแค่เมาเท่านั้นแหละ! ถ้าเป็นเวลาปกติอย่าหวังเลยว่าจะได้เตะต้
